نرگس آبیار، نوشت:

اندوه از غم عمیق‌تر است و از تألم شدیدتر. هرچه غم و تألم محدود به یک احساس فردی است، اندوه اما تجربه‌ای جمعی و به وطن و موطن آدمی ارتباط دارد. به قول قاده السمان:

در سینه‌ام وطن است که می‌گرید.

با این حال اندوهِ وطن، مجالی برای سوگ و زاری نمی‌دهد، به داغِ دل شکل شکوهمندی می‌بخشد، چیزی میانه دریغ و افتخار، حسرت و حماسه.

همین است که سیمین دانشور می‌گوید: «امروز به این نتیجه رسیدم که در زندگی و برای زنده‌ها باید شجاع بود».

برای وطن ایستاده‌ام.