وقتی درختان با شرایط سخت محیطی مثل خشکسالی، بیماری یا تغییرات اقلیمی مواجه می‌شوند، تغییراتی شیمیایی در DNA آن‌ها ایجاد می‌شود که نحوه فعال شدن ژن‌ها را تغییر می‌دهد.

این حافظه اپی‌ژنتیکی به درختان کمک می‌کند سریع‌تر و مؤثرتر به تنش‌ها واکنش نشان دهند.

جالب‌تر اینکه این «یادگیری» می‌تواند به نسل بعد منتقل شود؛ بذرها و نهال‌هایی که از درختان تجربه‌دار رشد می‌کنند، اغلب مقاوم‌تر هستند و بهتر می‌توانند با شرایط سخت مقابله کنند.

بدین ترتیب، جنگل‌ها نه تنها تجربیات گذشته را در حلقه‌های تنه ثبت می‌کنند، بلکه به‌طور ژنتیکی خود را برای آینده آماده می‌سازند.