برخلاف تصور بسیاری، این رفتار الزاما نشانه‌ای از اختلال یا مشکل روانی نیست. در واقع، مطالعات علمی نشان می‌دهند که صحبت با خود می‌تواند به تمرکز، حل مسئله، پردازش احساسات و حتی بهبود عملکرد در انجام وظایف روزمره کمک کند. در این مقاله به جزئیات صحبت با خود پرداخته ایم.
تعریف صحبت با خود
صحبت با خود به معنای بیان کلامی افکار، احساسات یا دستورالعمل‌های درونی است. این فرآیند می‌تواند هم به صورت آشکار، یعنی با صدای بلند، و هم به صورت پنهان، در ذهن فرد، رخ دهد. صحبت با خود زمانی رخ می‌دهد که افراد به دنبال سازماندهی افکار، تمرکز بر کار یا پردازش احساسات خود هستند.
تحقیقات نشان داده است که کودکان به ویژه در سنین اولیه، اغلب با خود صحبت می‌کنند. این رفتار در کودکان طبیعی است و به توسعه زبان، یادگیری دستورالعمل‌ها و تقویت تمرکز در طول بازی‌ها و فعالیت‌های آموزشی کمک می‌کند. جالب است بدانید که عادت به خودگویی می‌تواند تا بزرگسالی ادامه پیدا کند و در بسیاری از افراد هیچ مشکلی ایجاد نمی‌کند.
فواید صحبت با خود
صحبت با خود مزایای متعددی دارد که شامل بهبود عملکرد شناختی، افزایش تمرکز، کاهش اضطراب و کمک به تصمیم‌گیری می‌شود. برای مثال، وقتی فرد در حال انجام یک کار پیچیده است یا به دنبال یک شیء گمشده می‌گردد، خودگویی می‌تواند فرآیند تفکر را ساختاربندی کند و احتمال خطا را کاهش دهد.
تحقیقات سال ۲۰۱۲ نشان داد که خودگویی می‌تواند سرعت و دقت افراد را در انجام وظایف جستجوی بصری افزایش دهد. به عبارت دیگر، وقتی کسی به دنبال چیزی در خانه یا فروشگاه است، صحبت کردن با خود می‌تواند به او کمک کند تا هدف خود را سریع‌تر پیدا کند.
در ورزش و فعالیت‌های بدنی نیز خودگویی نقش موثری دارد. صحبت‌های انگیزشی یا آموزشی به فرد کمک می‌کند تا تمرکز و عملکرد خود را افزایش دهد، در حالی که خودگویی منفی ممکن است انگیزه را کاهش دهد یا اثر مطلوب نداشته باشد.
انواع خودگویی
خودگویی را می‌توان به سه دسته اصلی تقسیم کرد:
خودگویی مثبت: شامل جملات تشویق‌کننده و تقویت‌کننده باورهای مثبت درباره خود است و می‌تواند اضطراب را کاهش دهد و تمرکز و عملکرد را بهبود بخشد.
خودگویی منفی: شامل انتقاد از خود و جملات دلسردکننده است و ممکن است عزت نفس و انگیزه را تحت تأثیر قرار دهد.
خودگویی خنثی: گفتاری که نه مثبت است و نه منفی، معمولا برای دستور دادن یا هدایت فعالیت‌های روزانه استفاده می‌شود.
علاوه بر این، خودگویی می‌تواند به صورت آشکار (با صدای بلند) یا پنهان (در ذهن) باشد. خودگویی آشکار ممکن است توسط دیگران شنیده شود، در حالی که خودگویی پنهان تنها در ذهن فرد رخ می‌دهد.
علل صحبت با خود
دلایل متعددی وجود دارد که باعث می‌شود افراد با خود صحبت کنند:
پردازش و تنظیم احساسات: صحبت با خود می‌تواند به کنترل و مدیریت احساسات کمک کند، مانند کاهش عصبانیت یا اضطراب.
بهبود تمرکز و عملکرد: خودگویی به فرد کمک می‌کند تا بهتر روی کارها تمرکز کند، دستورالعمل‌ها را دنبال کند و مهارت‌های حل مسئله را بهبود بخشد.
کاهش اضطراب: تحقیقات نشان می‌دهند که خودگویی، به ویژه وقتی فرد از ضمیر سوم شخص استفاده می‌کند، می‌تواند اضطراب و فشار روانی را کاهش دهد.
چگونه صحبت با خود را مدیریت کنیم
اگرچه صحبت با خود معمولاً بی‌ضرر است، اما در مواردی که بر زندگی روزمره تأثیر منفی می‌گذارد، می‌توان آن را کاهش داد:
نوشتن افکار در دفتر خاطرات: ثبت افکار و احساسات می‌تواند ذهن را سبک کند و فرآیند تفکر را سازماندهی کند.
تبدیل خودگویی به افکار درونی: تمرین کنید که به جای بیان کلامی، افکار خود را در ذهن مرور کنید.
تمرکز بر صحبت مثبت: به جای جملات انتقادی، خودگویی را به شکل تشویق‌کننده و سازنده هدایت کنید.
چه زمانی باید از پزشک کمک گرفت؟
صحبت با خود زمانی ممکن است نشانه مشکل روانی باشد که با توهم یا هذیان همراه باشد، مانند بیماری اسکیزوفرنی. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است صداهایی بشنوند که به نظر واقعی می‌آیند و با آنها گفتگو کنند. در این شرایط، مراجعه به متخصص سلامت روان ضروری است.
همچنین اگر خودگویی منفی شدید باشد و باعث کاهش عزت نفس یا انگیزه شود، مشاوره روانشناسی می‌تواند راهنمایی‌های موثری برای تغییر الگوهای فکر و بهبود سلامت روان ارائه دهد.
جمع‌بندی
برای اکثر افراد، صحبت با خود یک رفتار طبیعی و مفید است که نه تنها مشکلی ایجاد نمی‌کند، بلکه می‌تواند به بهبود عملکرد، تمرکز و مدیریت احساسات کمک کند. این رفتار در کودکان و بزرگسالان رایج است و والدین یا مراقبان نباید نگران آن باشند. تنها در صورتی که با توهم، هذیان یا خودگویی شدید منفی همراه باشد، نیاز به بررسی حرفه‌ای وجود دارد.
آیا صحبت کردن با خود طبیعی است؟
نظر شما