مردم در فضاهای عمومی یا خصوصی جمع می‌شوند تا برای چند دقیقه با صدای بلند فریاد بزنند و احساسات سرکوب‌شده مانند خشم، اضطراب، غم و ناامیدی خود را تخلیه کنند.

این پدیده گاهی الهام گرفته از تراژدی‌های یونانی مانند نمایشنامه «الکترا» است، جایی که شخصیت اصلی با فریاد و ناله به بی‌عدالتی و درد خود واکنش نشان می‌دهد.

فریاد زدن جمعی امکان تجربهٔ همبستگی و رهاسازی روانی را فراهم می‌کند و می‌تواند هم نوعی هیجان و لذت بدون پیامد باشد و هم نشانه‌ای از ناامیدی نسبت به جهان پر از خشونت، فجایع و ناعدالتی.

این پدیده نشان می‌دهد انسان‌ها به دنبال راهی برای بیان احساسات عمیق خود در دنیای پیچیده و پراضطراب امروز هستند.