وی افزود: «برای درک بهتر این عدد باید گفت مصرف سالانه تهران حدود یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون متر مکعب است و بنابراین این انتقال، نهایتاً حدود ۱۰ درصد از مصرف تهران را تامین می‌کند. یعنی حتی اگر این انتقال به‌طور کامل انجام شود، سهم آن در رفع مشکل آب پایتخت بسیار محدود خواهد بود.»

رییسی تصریح کرد: «همچنین بحثی مطرح است که بخشی از آب منتقل‌شده به تهران، حدود ۲.۵ متر مکعب بر ثانیه، معادل ۷۰ میلیون متر مکعب در سال است که با این حال، وقتی روزانه این میزان را حساب کنیم (حدود دویست هزار متر متر مکعب در روز)، این عدد نسبت به نیاز روزانه ۳میلیون متر مکعبی تهران چندان قابل توجه نیست.»

او ادامه داد: «با جمع‌بندی این ارقام می‌توان گفت که انتقال آب طالقان به تهران، راه‌حلی بنیادی نیست بلکه صرفاً یک مسکن موقت است. نکته مهم‌تر این است که این انتقال می‌تواند از حق‌آبه‌های کشاورزی مناطق مبدا، مانند دشت قزوین، کاسته و مشکلاتی در آنجا ایجاد کند، چون این آب به بخش کشاورزی استان قزوین اختصاص دارد»

رییسی همچنین بیان کرد: «به نظر می‌رسد که برنامه‌ریزی دقیقی برای تامین این میزان آب در مبدا صورت نگرفته است و این انتقال بر پایه منابع آب اضافه و مازاد انجام می‌شود. در نتیجه اگر سال آینده برداشت‌ها افزایش یابد، مشکلات بیشتری در مبدا به وجود خواهد آمد.»

وی در پایان تأکید کرد: «به طور کلی، با فرض تحقق این انتقال، تنها بخش بسیار کوچکی از مشکل آب تهران حل می‌شود. مسئله اصلی، مدیریت مصرف و کنترل جمعیت است که باید مورد توجه قرار گیرد. راه‌حل واقعی تهران در حال حاضر کاهش مصرف، بهبود مدیریت منابع و کاهش هدررفت آب در شبکه شهری است. این دو عامل، همراه با آگاهی‌بخشی و مشارکت مردم، کلید عبور از بحران فعلی هستند و به نظر من هیچ راه‌حل جایگزین و موثرتری وجود ندارد.