در روز چهارم ژوئن امسال، در سالگرد رحلت امام خمینی قدّس‌سرّه، امام خامنه‌ای سخنرانی‌ای ایراد کرد که در آن به مسئله‌ برنامه‌ هسته‌ای پرداخت.

در آن زمان، مذاکرات نزدیک بود به بن‌بست کامل برسد و سقف تهدیدات آمریکا و رژیم صهیونیستی به بالاترین سطح خود رسیده بود. جنگ علیه ایران نقل محافل شده بود و در هر لحظه احتمال آغاز آن می‌رفت.

پیشنهاد آمریکایی‌ها در آن زمان کاملاً روشن بود: یا تسلیم شوید، یا به شما حمله می‌کنیم. یا حکم ما را بپذیرید، یا با شما می‌جنگیم. یا سبد امتیازات را می‌پذیرید یا خفّت را.

در همان روز، این رهبر عظیم ایستاد و سخنرانی کرد و موضع را با صراحت بیان نمود: ما با دست خود، خفّت را به شما نمی‌دهیم و همچون بردگان، به شما اعتراف نمی‌کنیم.

ایشان فرمودند: غنی‌سازی اورانیوم حقی از حقوق ماست، و موضوعی است که به ما مربوط می‌شود و شما را به آن کاری نیست.

و به آمریکایی‌ها خطاب کرد و گفت: «به شما چه؟!» (به زبان لبنانی: "شو خصّکم؟!")

وقتی آن سخنرانی را خواندم، احساس غروری بی‌سابقه به من دست داد؛ غرور اسلام که همیشه برتر است و کسی بر آن برتری ندارد. غرور رهبری که سلطه‌ی فرعونیان را نمی‌پذیرد و با وجود شرایط دشوار، به آن‌ها «نه» می‌گوید.

غرور حسین(ع) آنگاه که فریاد زد: «هیهات منا الذله!»

به حسینِ عصرمان می‌گوییم: فدای تو باد جان‌ها، پدران و مادران. پیش برو، سالم و استوار، چه به سوی مشرق روانه شوی و چه به سوی مغرب، ما شب را وسیله‌ فرار نمی‌کنیم، تو را تنها نمی‌گذاریم و دست از تو نمی‌کشیم. بلکه زیر پرچم تو حرکت می‌کنیم، می‌جنگیم، کشته می‌شویم، و در کنار تو به پیروزی روشن و بزرگ می‌رسیم...