شهید مهدی(امیر) رضایی مجد ورزشکاری که از تشک کشتی و زمین فوتبال راهی جبهه شد .

شهید مهدی(امیر) رضایی مجد متولد اول فروردین 1343 در تهران بود که در سال 1365 در حالی که فقط 22 سال داشتدر شلمچه و بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید. وی در گلزار شهدای بهشت زهرا آرامیده است .

شهید رضایی مجد با کشتی ورزش خود را آغاز کرد و حتی قهرمان هم شد و با توصیه برادر بزرگ خود به سمت فوتبال رفت.

توزیع اعلامیه امام و شرکت در تظاهرات از جمله فعالیت های شهید در دوران انقلاب بود.اهالی محله از او به عنوان امیری کوچک یاد می کردند.

مهدی رضایی مجد در فوتبال در تیم های آذر ، اکباتان و تهران جوان بازی کرد، سپس مورد تایید علی پروین قرار گرفت و به تیم ‌پرسپولیس پیوست و با این باشگاه قرارداد امضا کرد و 4 ماه در تمرینات پرسپولیس حضور داشت.

با حضور در تیم پرسپولیس ‌می توانست به تیم ملی بزرگسالان هم دعوت شود اما مهدی رضایی مجد برای دفاع از کشور و اسلام حضور در جبهه را به ‌بازی در پرسپولیس ترجیح داد.

مهدی هم دوره امیر قلعه نویی، صمد مرفاوی، قنبرپور و رضا رجبی و بسیاری از چهره های مطرح دیگر فوتبال ‌بود. 15 گل برای تیم ملی جوانان زد و کاپیتان تیم ملی جوانان بود.

یکی از گل های به یاد ماندنی او در بازی ایران و کره ‌جنوبی زده شد در مسابقات جام قهرمانی در بنگلادش که فدراسیون تیم ملی جوانان را به جای تیم ملی بزرگسالان به مسابقات ‌اعزام کرده بود.‌

یک گل او مقابل تیم ملی بزرگسالان کره جنوبی در جام پادشاهی بنگلادش به ثمر رسیده است. این بازی با نتیجه ۳ بر یک به سود کره جنوبی تمام شد و تک‌گل تیم جوانان ایران را شهید رضایی مجد وارد دروازه حریف کرد.

رقیب ناصر محمد خانی !

برادر شهید در بیان خاطراتی از شهید مهدی می گوید: به علی پروین گفته بود می توانم برای محمدخانی رقیب خوبی باشم

زمانی که او از طرف علی پروین در سال ۱۳۶۵ به پرسپولیس دعوت شد، تمرین کرد و مورد پسند قرار گرفت، ناصر محمدخانی در قطر بازی می‌کرد. آقای پروین به او گفته بود برو خدا خدا کن که ناصر محمدخانی برنگردد وگرنه تو باید بروی روی نیمکت بنشینی. شهید رضایی مجد هم گفته بود:

اگر برگردد، خیلی هم خوب است، چون می‌توانیم رقبای خوبی برای همدیگر باشیم

در بیان خاطره دیگری از این شهید آمده است؛ او سه ضلع را در زندگی خود دنبال می‌کرد؛ ورزش، جنگ و مذهب. یعنی ورزشی‌ها را وارد امور جنگ می‌کرد، جنگ را به ورزش می‌برد و مذهبی‌ها را وارد ورزش می‌کرد. در مسجد و محل تیم فوتبال درست کرده و از طرفی در تیم‌های فوتبال، هیئت ایجاد می‌کرد.

دوستان ورزشی را به جبهه می‌برد که محمد پنجعلی و آقای قنبرپور از هم‌دوره‌های او بودند. در واقع این سه ضلع را با همدیگر جلو می‌برد. مردم‌داری و اخلاق هم حرف اول او بود.

بازی در تیم شهدای گمنام

شهید مهدی رضایی مجد در تیم شهدای گمنام نیز بازی می کرد .علاوه بر اینکه خودش هم به شهدا علاقه خاصی داشت. یعنی هم‌زمان که در تیم تهران جوان و اکباتان عضویت داشت، می‌رفت در تیمی به نام شهدای گمنام در دسته ۴ تهران بازی می‌کرد. این کار از نظر قانونی مشکلی نداشت و به همین دلیل می‌رفت برای آنها هم بازی می‌کرد و حتی این تیم را به دسته دو رساند. آخرین فوتبال خود را هم در تهران برای همین تیم بازی کرد.

شهادت مهدی به او الهام شده بود

برادر شهید در بیان خاطره آخرین بازی وی اینگونه روایت می کند؛ اوایل بهمن سال ۱۳۶۵ بود و آخرین بازی را می‌خواست در همین تهران انجام دهد. به برادرش رضا گفت «من را به زمین بازی برسان.» بعد هم باید برای اعزام به راه‌آهن می‌رفت.

او به من گفت:«بگذار آخرین فوتبالم را در تهران بازی کنم.» من به شوخی به او گفتم «پایت در می‌رود و دیگر نمی‌توانی بروی!» گفت «نه، چون دیگر برنمی‌گردم، بنابراین باید بازی کنم.» ظاهرا به او الهام شده بود که شهید می‌شود. بازی خود را انجام داد و اتفاقا برای تیمش ۴ گل هم زد. فکر می‌کنم تیمش در مرحله نیمه‌نهایی بازی داشت. مربی این تیم حسین مهرعلی بود.سپس به راه‌آهن رفت که فاصله زیادی تا محل بازی نداشت. خداحافظی کرد و رفت ولی طریقه رفتنش می‌تواند امروز برای جوانان ما یک الگو باشد.