به گزارش خبر ساز در حالی‌که برخی با شایعه‌پراکنی و بزرگ‌نمایی بحران، بر التهاب فضای روانی جامعه می‌افزودند، مردم در برخی از نقاط کشور بواسطه تغییر در جمعیت آن نقاط، بدلیل کوچ اجباری شرایط ناشی از جنگ تحمیلی دشمن، در برهه‌هایی با کمبود یا افزایش قیمت این اقلام اساسی روبه‌رو شدند.

در چنین شرایط حساسی، چشم امید کشور به مدیران شرکت‌های تولیدی موادغذایی و خطوط تولید داخل دوخته شد؛ همان‌جایی که کارگران، مهندسان، و مدیران واحدهای تولیدکننده اقلام اساسی، بدون توقف و با روحیه‌ای مثال‌زدنی، تولید را تداوم بخشیدند. بسیاری از این کارخانه‌ها در اوج بحران امنیتی ناشی از جنگ، با وجود ناامنی ناشی از جنگ و فشار روانی سنگین آن ایام، شیفت‌های کاری خود را تا سه برابر افزایش دادند تا نیاز بازار تأمین شود.

حضور این نیروهای گمنام در دل کارخانه‌ها، کم‌اهمیت‌تر از حضور سربازان در میدان نبرد نبود. همان‌گونه که رزمندگان در جنگ، از مرزهای کشور دفاع می‌کنند، این مردان و زنان سختکوش در خط مقدم جبهه اقتصادی و معیشتی، از امنیت غذایی و آرامش روانی جامعه حفاظت کردند.

در حالی‌که دشمنان گمان می‌کردند با ایجاد اختلال در زنجیره تأمین کالاهای اساسی در کنار فشار نظامی ایجاد شده می‌توانند مردم ایران را دچار ناامنی و بی‌اعتمادی کنند، تولیدکنندگان داخلی نشان دادند که نه‌تنها توان ایستادگی در شرایط جنگی را دارند، بلکه می‌توانند نقشه‌های دشمن را در زمین اقتصاد نیز نقش بر آب کنند.

تجربه این روزهای سخت، بار دیگر ثابت کرد که کارگران خطوط تولید، همان مدافعان گمنامی هستند که با کمترین دیده شدن، بیشترین اثرگذاری را در ثبات کشور دارند. امنیت غذایی، نه تنها محصول سیاست‌های کلان، که مرهون دست‌های پینه‌بسته‌ای‌ست که بی‌هیاهو، چرخ تولید را در سخت‌ترین شرایط به حرکت درمی‌آورند.