در ۱۲ ایالت، حدود ۱۱۸ میلیون زن هر ماه بین ۱۰۰۰ تا ۲۵۰۰ روپیه (۱۲ تا ۳۰ دلار) دریافت می‌کنند. این پول به‌عنوان دستمزدی برای کار خانگی نیست، اما در عمل نوعی به ‌رسمیت‌ شناختن نقش زنان در خانه و مراقبت از خانواده است.

زنان معمولاً پول را صرف نیازهای ضروری مانند غذا، آموزش فرزندان و درمان می‌کنند و بسیاری برای اولین بار احساس استقلال مالی و قدرت تصمیم‌گیری دارند.

این طرح‌ها همچنین به ابزار مهمی در سیاست و انتخابات تبدیل شده‌اند؛ مانند ایالت بیهار که پیش از رأی‌گیری به زنان پول واریز کرد و رأی آنان نتیجه را تغییر داد.

منتقدان می‌گویند این پرداخت‌ها فشار مالی زیادی بر دولت‌ها وارد می‌کند، اما پژوهش‌ها نشان می‌دهد زنان از این پول برای تقویت امنیت و اختیار شخصی بهره می‌برند، بدون اینکه این حمایت باعث کاهش تمایل آنان به کار شود.

این طرح‌ها در مجموع ابزاری مفید اما محدود هستند و نمی‌توانند به‌تنهایی نابرابری‌های ریشه‌دار جنسیتی را از بین ببرند.