چاهی که حضرت یوسف (ع) توسط برادرانش در آن انداخته شد، یکی از نقاط پر رمز و راز و پر اهمیت در تاریخ و ادبیات دینی جهان است. این چاه در قرآن کریم در سوره یوسف آیه ۱۰ به عنوان «غیابت الجب» (یعنی بخش تاریک و پنهان چاه) ذکر شده است.

ر مورد محل دقیق این چاه، منابع اسلامی و تاریخی دیدگاه‌های گوناگونی دارند، اما مشهورترین نظر آن است که این چاه در سرزمین کنعان (واقع در شمال فلسطین امروزی) قرار داشته است.

بسیاری از مفسران و مورخان اسلامی، از جمله طبری و مسعودی، باور دارند که این چاه در منطقه‌ای به نام دوثان (Dothan)، در نزدیکی شهر نابلس در کرانه باختری رود اردن واقع بوده است. این منطقه در گذشته جزو سرزمین کنعان به شمار می‌رفته و مسیر کاروان‌های تجاری از شام به مصر از آن عبور می‌کرد؛ همان مسیری که کاروانیان یوسف را پس از بیرون آوردن از چاه خریدند و به مصر بردند.

در دوران معاصر نیز در نزدیکی شهر نابلس (نابلس امروزی در فلسطین) چاهی وجود دارد که مردم محلی آن را به نام چاه یوسف (Bir Yusuf) می‌شناسند. این چاه حدود ۳۰ متر عمق دارد و درون آن نشانه‌هایی از بازسازی و مرمت در طول قرن‌ها دیده می‌شود. زائران مسلمان، مسیحی و یهودی از دیرباز این مکان را زیارت کرده‌اند و آن را محل واقعی افتادن حضرت یوسف می‌دانند.

با این حال، برخی پژوهشگران باستان‌شناس بر این باورند که تعیین محل دقیق این چاه با اطمینان کامل ممکن نیست؛ زیرا منابع باستانی جغرافیایی کافی در دست نیست و در طول تاریخ، چاه‌های متعددی در فلسطین، اردن و حتی سوریه به یوسف نسبت داده شده‌اند.