وودی آلن در یادداشتی احساسی که پس از درگذشت دایان کیتون در ۷۹ سالگی نوشته و در نشریه «The Free Press» منتشر شده، خاطرات صمیمی خود از همکاری هنری ماندگارشان را بازگو کرده است.

آلن در این متن نوشته است: «برخلاف هر انسانی که این سیاره تاکنون شناخته یا شاید هرگز نخواهد شناخت، چهره و خنده‌اش هر مکانی را که وارد می‌شد، روشن می‌کرد.»

او نخستین دیدارشان در آزمون بازیگری نمایشنامه‌ خود «دوباره بنواز، سم» در تئاتر موروسکو در سال ۱۹۶۹ را مرور کرده است؛ زمانی که کیتون تازه از اورنج‌کانتی آمده بود و در کنار ایفای نقش در نمایش موزیکال «مو» به روی صحنه می‌رفت. او توسط مربی بازیگری‌اش سندی مایزنر به آلن معرفی شده بود.

آلن از چندوجهی بودن استعداد کیتون سخن گفته و به توانایی‌های او در زمینه نویسندگی، عکاسی، ساخت کلاژ، طراحی داخلی و کارگردانی اشاره کرده و نوشته است: «او قوه تشخیص زیبایی‌شناسانه‌ بی‌نظیری داشت. اگر احساس می‌کرد شکسپیر هم در جایی اشتباه کرده، بدون تردید آن را می‌گفت!»

وودی آلن درباره رشد و مسیر حرفه‌ای کیتون اظهار کرده است: «این روستایی زیبا بعدها بدل شد به بازیگری برنده جایزه و نمادی از ظرافت و مد روز. چند سال فوق‌العاده با هم داشتیم و در نهایت راه‌مان جدا شد؛ و این‌که چرا، فقط خدا ممکن است بداند.»

این کارگران در پایان این یادنامه با نگاهی اندوهگین به میراث کیتون چنین نوشته است: «چند روز پیش، دنیا جایی بود که دایان کیتون در آن زندگی می‌کرد. حالا دنیایی است بدون او. پس جهان، تیره‌تر شده است. با این حال، فیلم‌هایش هنوز هستند… و آن خنده‌ بلند و شادش هنوز در ذهن من طنین‌انداز می‌شود.»

کیتون در طول پنج دهه، در هشت فیلم از ۵۰ فیلم ساخته وودی آلن از جمله «منهتن»، «آنی هال» و «روزگار رادیو» نقش آفرینی کرد.