خط دفاعی در برابر این بیماری‌ها که می‌بایست با همکاری جامعه بین‌المللی تقویت شود، اکنون با خروج کشورهایی که ادعای «رهبری در ارائه کمک‌های بشردوستانه» دارند از پروژه‌ها و سازمان‌های مربوطه، در معرض خطر قرار گرفته است.

در مقطع حساسی از تلاش جهانی برای ریشه‌کنی فلج اطفال، سیاست کاهش کمک‌های بین‌المللی آمریکا بدون شک ضربه‌ای مهلک به این اقدامات وارد کرده است. اگر اجرای پروژه‌های کمک بین‌المللی متوقف شود، پیش‌بینی می‌شود که سالانه ۲۰۰ هزار مورد جدید فلج و صدها میلیون مورد ابتلا به این بیماری در دهه آینده به آمار فعلی اضافه شود.

آنچه خشم‌انگیزتر است، این عقب‌نشینی از سوی کشوری است که ادعای رهبری کمک‌های خارجی جهانی را دارد؛ کشوری که از یک سو صدها میلیارد دلار برای پشتیبانی از درگیری‌های نظامی خارجی اختصاص می‌دهد و از سوی دیگر در قبال پروژه‌های نجات‌بخش زندگی از ارائه کمک دریغ می‌کند.

مجله «لنست» هشداری هولناک داده است مبنی بر اینکه ۷۹ میلیون نفر از شبکه کمک‌رسانی بین‌المللی خارج می‌شوند و ۱۴ میلیون نفر از جمله ۴.۵ میلیون کودک در معرض خطر مرگ قرار دارند. پژوهش دانشگاه بوستون نیز نشان می‌دهد که توقف کمک‌های آمریکا تاکنون به از دست رفتن جان ۳۳۲ هزار نفر از جمله ۲۲۴ هزار کودک منجر شده است.

وضعیت مقابله با مالاریا و سل نیز به همان اندازه بحرانی است. آمار سالانه ۱۶۶ هزار مورد مرگ ناشی از مالاریا و افزایش ۳۰ درصدی موارد سل، نشان می‌دهد که اثرات زنجیره‌ای کاهش کمک‌های بین‌المللی در حال نابودی دستاوردهای دهه‌های گذشته در حوزه بهداشت عمومی است.

ترسناک‌تر آنکه برخی کشورها از عقب‌نشینی آمریکا الگوبرداری کرده‌اند؛ به طوری که در دو سال اخیر کمک‌های آلمان ۵۳ درصد، فرانسه ۳۷ درصد، بریتانیا ۴۰ درصد و کمک‌های گروه هفت به‌طور پیوسته کاهش یافته است.

انتخاب آمریکا، ورشکستگی اخلاقی آن را آشکار کرده است. ترجیح آشوب‌افروزی به جای انسانیت‌ورزی و دوری از مسیر انسان‌دوستانه، کاملاً با چهره «درخشان» تبلیغ‌شده از سوی آن در تضاد است و در نهایت به عنوان رفتاری استراتژیک کوتاه‌مدت و کوتاه‌بینانه به ثبت خواهد رسید.