منصور برزگر، سرمربی پیشین تیم ملی کشتی آزاد ایران، با اشاره به درخشش کشتی‌گیران کشورمان در جهانی و قهرمانی پیش از موعد ایران، به پرسش‌های خبرنگار ما در خصوص مسابقات جهانی پاسخ داد. در ادامه حاصل این گفت‌وگو را می‌خوانید.

موفقیت در جهانی زاگرب اتفاق مهمی بود که پس از ۱۲ سال برای کشتی آزاد رقم خورد. حالا چشم‌انداز ما باید چگونه طراحی شود؟ کسب عنوان قهرمانی را به مردم ایران، علاقه‌مندان به کشتی، ملی‌پوشان و کادر فنی تیم ملی تبریک می‌گویم. به نکته خوبی اشاره کردید؛ مسابقات جهانی به نوعی خانه‌تکانی مدعیان کشتی برای بازی‌های المپیک به شمار می‌آید.

تیم‌ها برای حضور موفق در المپیک، سراغ جوان‌ها و استعدادهای ناب خود می‌روند تا در این میدان به‌خوبی محک بخورند. ما نیز باید از همین قاعده پیروی کنیم. با برنامه‌ریزی حساب‌شده می‌توانیم تداوم این موفقیت را رقم بزنیم.

کشتی‌گیران ما نمایش‌های فوق‌العاده‌ای داشتند. به‌عنوان نمونه امیرعلی آذرپیرا توانست یکی از قدرت‌های جهان و المپیک را از پیش رو بردارد، یا رحمان عموزاد نشان داد انگیزه فراوانی برای موفقیت دارد.

تک‌تک بچه‌های ایران نمایشی قانع‌کننده داشتند، اما کار بزرگ امیرعلی آذرپیرا لذت دیگری داشت. او نشان داد توانایی خلق اتفاقات بزرگ و موفقیت‌های منحصر‌به‌فرد را دارد. همان‌طور که رحمان عموزاد و امیرحسین زارع نیز با کشتی‌های خود ثابت کردند مستعد رقم‌زدن اتفاقات خوب هستند.

با این حال باید توجه داشت که موفقیت کشتی ایران در گرو برنامه‌ریزی و استراتژی استاندارد است. کشتی در ایران مثل نفت است؛ ما باید به سراغ اکتشاف برویم، چون همیشه سرمایه وجود دارد، مهم اکتشاف این سرمایه‌هاست.

نتایج روز اول مسابقات جهانی زاگرب با واکنش منفی جامعه همراه شد، اما قهرمانی زودهنگام پیش از پایان مسابقات نشان داد این تیم پتانسیل بالایی برای موفقیت دارد.

مردم کمی عجله کردند. البته مردم ایران همیشه از کشتی انتظار موفقیت دارند و بابت این مسأله نمی‌توان به آنها خرده گرفت.

مشابه این اتفاق در مسابقات جهانی ۱۹۷۸ مکزیک هم رخ داد؛ آنجا هم روز اول عملکرد خوبی نداشتیم و خیلی‌ها انتقاد کردند، اما در روزهای بعد ورق برگشت و در جمع سه تیم برتر قرار گرفتیم. در این دوره نیز کار به‌خوبی پیش رفت تا جایی که یک روز پیش از پایان رقابت‌ها به قهرمانی ارزشمند رسیدیم.

برخی کارشناسان معتقدند برای موفقیت در المپیک لس‌آنجلس باید خیلی زود دست به کار شد، چون ممکن است در المپیک با قرعه‌های سخت مواجه شویم. براین اساس نباید این تیم را به حال خود رها کرد.

این حرف کاملاً درست است. ما امروز در وزن ۹۷ کیلوگرم یکی از دانه‌درشت‌های جهان را شکست دادیم، اما اگر آینده‌نگر نباشیم ممکن است این موفقیت در لس‌آنجلس تکرار نشود. متأسفانه ورزش کشور ما المپیکی نیست.

مثلاً تیم ملی جوانان والیبال قهرمان جهان می‌شود، اما به جای آنکه این تیم را با برنامه‌ریزی به سمت موفقیت‌های بزرگ‌تر هدایت کنیم، آنها را به حال خود رها می‌کنیم و حتی یک مراسم تجلیل هم برای‌شان نمی‌گیریم. در سایر رشته‌ها نیز همین‌طور است، چون جامعه‌ای فوتبال‌زده داریم. واقعاً فوتبال با این همه هیاهو و رفتار مافیایی چه افتخاری برای ورزش ما به ارمغان آورده که همچنان این‌چنین مورد توجه است؟

البته در اکثر نقاط دنیا توجه به فوتبال بیشتر است، چون فوتبال به صنعتی پول‌ساز تبدیل شده است. قبول دارم، اما هیچ جای دنیا رشته‌های ورزشی دیگر را قربانی فوتبال نمی‌کنند. ما باید به همه رشته‌های ورزشی بها بدهیم. چرا والیبال، کشتی یا تکواندو مثل فوتبال مورد توجه نیستند؟ چون هیاهو و سر و صدا ندارند. اگر به دنبال موفقیت هستیم باید برنامه‌ریزی اصولی و استاندارد داشته باشیم. با توجه و برنامه درست می‌توانیم در المپیک هم موفق باشیم. امروز ورزش ما از کشوری مثل ژاپن استعداد بیشتری دارد، یعنی نیروی انسانی ما بیشتر است، اما آنها سازوکار درست دارند و به همین دلیل در المپیک موفق‌تر عمل می‌کنند.

یک مثال روشن؛ آنها اگر ببینند کشتی‌گیر ایرانی مثل رحمان عموزاد توانسته کشتی‌گیر ژاپنی را در جهانی شکست داده، حتماً به دنبال کسی بهتر از او می‌روند تا مدال طلا به عموزاد نرسد. این یعنی برنامه‌ریزی. آیا ما چنین برنامه محکمی داریم که به آینده ورزشکاران خود توجه کنیم؟

منصور برزگر: کشف کشتی‌گیر در ایران شبیه اکتشاف نفت است/ تمام رشته‌های المپیکی را قربانی فوتبال کردیم