وبگاه روزنامه الشرق الاوسط نوشت:‌ «میکروربات‌ها دستگاه‌هایی مینیاتوری هستند که از راه دور هدایت می‌شوند و دارو را مستقیماً به محل آسیب یا التهاب می‌رسانند. این روش نیاز به دوزهای بالا یا مداخلات جراحی را کاهش می‌دهد و عوارض جانبی درمان سنتی را محدود می‌کند».

یکی از چالش‌های اصلی این فناوری، محدودیت ظرفیت حمل دارو یا سلول‌های درمانی بدون کاهش انعطاف و کارایی حرکتی ربات است. برخی مواد مغناطیسی یا حامل دارو ممکن است در محیط زیستی آسیب ببینند یا کارایی خود را از دست بدهند.

برای رفع این مشکلات، پژوهشگرانی از دانشگاه‌های میشیگان و آکسفورد، میکروربات‌هایی توسعه داده‌اند که قادر به تحویل دقیق دارو به نقاط هدف داخل بدن هستند و راندمان آن‌ها بسیار بالاتر از سیستم‌های وریدی سنتی است. این ربات‌ها دارای طراحی دوطرفه‌اند؛ یک طرف از هیدروژل برای حمل دارو یا سلول استفاده می‌کند و طرف دیگر شامل ذرات مغناطیسی برای کنترل حرکت با میدان مغناطیسی خارجی است. قابلیت‌های حرکتی آن‌ها شامل خزیدن، راه رفتن و تاب خوردن است که امکان حرکت مؤثر در بدن را فراهم می‌کند.

آزمایش‌های اولیه شامل تحویل رنگ دارویی به مفصل زانو چاپ‌شده سه‌بعدی و مدل روده خوک، دقت بالا و سرعت مناسب ربات‌ها را نشان داد. پژوهشگران تأکید کردند که ربات‌ها پس از انجام وظیفه قابل بازیابی هستند، و این امر آن‌ها را به پلتفرمی امن و قابل استفاده مجدد تبدیل می‌کند.

کاربردهای آینده میکروربات‌ها شامل درمان بیماری‌های مزمن مانند التهاب روده، سرطان و عفونت‌های موضعی، کاهش دوز دارو و عوارض جانبی، کاهش نیاز به جراحی و اقامت طولانی در بیمارستان و حتی تشخیص و ترمیم بافت‌ها با حمل سلول‌های بنیادی یا عوامل رشد است. این فناوری امکان هدایت دقیق ربات‌ها به نقاط دشوار دسترسی را فراهم می‌کند و افق‌های گسترده‌ای برای جراحی‌های دقیق و پزشکی شخصی باز می‌کند.