وی تأکید کرد که در این مسیر، بخش خصوصی و سرمایه خارجی نیز مشارکت خواهند داشت و دولت طرح‌های مالی مربوطه را به پیش خواهد برد.

با وجود منابع غنی نفت و گاز و ظرفیت‌های ذاتی ایران برای توسعه نیروگاه‌های حرارتی، دولت و جامعه این کشور همچنان بر گذار به انرژی‌های تجدیدپذیر پافشاری می‌کنند. وضعیت ایران، بازتابی از چالش‌های مشابه بسیاری از کشورهای جنوب جهانی در حوزه انرژی است.

در همین راستا، در نشست اخیر مجمع سیاسی سطح‌عالی توسعه پایدار سازمان ملل متحد با موضوع «تمرکز بر توسعه انرژی پاک در کشورهای جنوب» که در تاریخ ۲۶ تیر برگزار شد، نوید حنیف، معاون دبیرکل سازمان ملل، هشدار داد که ۶۰۰ میلیون نفر در جهان هنوز از برق محروم‌ هستند و این مسئله مستقیماً مانع تحقق دوسوم اهداف توسعه پایدار شده است.

زمینه برگزاری این نشست کاملاً روشن بود: کمبود برق، روند پیشرفت جهانی به‌ویژه در کشورهای درحال‌توسعه جنوبی را به‌شدت مختل کرده است. با این حال، شرکت‌کنندگان بر این باور بودند که کشورهای جنوب جهانی با وجود چالش‌ها، ظرفیت عظیمی برای بهره‌برداری از انرژی‌های تجدیدپذیر دارند و اولویت نیز باید توسعه هم‌زمان انواع انرژی‌های پاک، به‌ویژه برق سبز، باشد.

این نشست بار دیگر پیام روشنی را منتقل کرد: توسعه گسترده انرژی‌های تجدیدپذیر و پاک اکنون به اجماعی جهانی تبدیل شده است.

دولت ترامپ در تلاش است تا یک اصل علمی کلیدی تعیین شده در آن کشور را لغو کند و این اصل، نتیجه‌گیری سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا مبتنی بر «مضر بودن گازهای گلخانه‌ای برای سلامت و رفاه عمومی» است. این اقدام پیامدهای عمیقی دارد زیرا می‌تواند بنیان کل نظام حقوقی محیط زیست آمریکا را متزلزل کند. لغو این اصل، پیامدهای عمیقی دارد و می‌تواند بنیان نظام حقوقی زیست‌محیطی آمریکا را متزلزل کند.

دولت فعلی آمریکا معتقد است که سیاست‌های اقلیمی کنونی مانعی برای احیای تولید و اشتغال‌زایی است و به کاهش تولید در صنایعی چون زغال‌سنگ و فولاد و در نهایت، به تضعیف اقتصاد آمریکا منجر شده؛ از همین‌رو، بازگشت به سوخت‌های فسیلی را در دستور کار خود قرار داده است.

تناقض آشکاری وجود دارد: در حالی که بسیاری از کشورهای درحال‌توسعه و جنوب جهانی با جدیت به ‌سوی انرژی‌های پاک حرکت می‌کنند، آمریکا به‌عنوان یک کشور توسعه‌یافته با شتاب به عقب بازمی‌گردد.

این در حالی است که خود آمریکا و دیگر کشورهای غربی در مذاکرات اقلیمی، خواستار مسئولیت‌پذیری بیشتر کشورهای درحال‌توسعه بوده‌اند؛ اما اکنون که با فشار اقتصادی مواجه شده‌اند، به انرژی‌های فسیلی پناه می‌برند. این رویکرد دوگانه و فرار از مسئولیت‌های تاریخی، سایه سنگینی بر تلاش‌های جهانی برای مقابله با بحران اقلیمی افکنده است.