در یک مطالعه ده‌ساله که از سال ۲۰۱۲ در دانمارک انجام شده، دانشمندان پنج الگوی مختلف از «مسیرهای سوگ» را در میان ۱۷۳۵ زن و مرد داغدار شناسایی کرده‌اند.

میانگین سنی شرکت‌کنندگان در آغاز مطالعه ۶۲ سال بود. در این پژوهش، پرسش‌نامه‌هایی درباره علائم روانی و تجربه‌های فردی به‌طور منظم برای آن‌ها ارسال شد تا شدت و ماندگاری غم و اندوهشان بررسی شود.

نتایج نشان داد آن دسته از افرادی که سطح بالایی از غم را به‌طور مداوم تجربه کرده‌اند، نه‌تنها بیشتر از خدمات درمانی استفاده کرده‌اند، بلکه خطر مرگ در آن‌ها به‌طور چشمگیری افزایش یافته است.

بر پایه این داده‌ها ۶۶ درصد از شرکت‌کنندگان همسر خود را از دست داده بودند، ۲۷ درصد یکی از والدین را و ۷ درصد سایر نزدیکان را.

شش درصد از این افراد در دسته‌ای قرار گرفتند که دارای «سطح ماندگار بالای سوگ» بودند.

این گروه ۸۸ درصد بیشتر از کسانی که سوگ پایین‌تری را تجربه می‌کردند، طی ده سال پس از فقدان در معرض مرگ قرار داشتند.

همچنین احتمال دریافت خدمات سلامت روان در این افراد بسیار بیشتر بود؛ دریافت روان‌درمانی یا خدمات مشابه تا ۱۸۶ درصد بیشتر، تجویز داروهای ضدافسردگی تا ۴۶۳ درصد بیشتر و تجویز آرام‌بخش‌ها یا داروهای ضداضطراب تا ۱۶۰ درصد بیشتر در این موارد دیده شد.

دانشمندان می‌گویند از دست دادن معشوق در سنین کهنسالی می‌تواند مرگبار باشد

دکتر مته کییرگور نیلسن، نویسنده اصلی این پژوهش، می‌گوید: «پیش‌تر نیز بین سطح بالای علائم سوگ و بروز بیماری‌های قلبی-عروقی، مشکلات سلامت روان و حتی خودکشی رابطه‌ای مشاهده کرده بودیم. اما اکنون رابطه مستقیم با مرگ‌ومیر نیز مطرح است و نیاز به بررسی بیشتر دارد.»

او تاکید کرد که افراد در معرض مسیر سوگ شدید را می‌توان از همان ابتدا شناسایی کرد: «پزشک عمومی می‌تواند به علائم پیشین افسردگی یا اختلالات شدید روانی توجه کرده و با پیگیری‌های اختصاصی یا ارجاع به روان‌شناس، مسیر درمان را آغاز کند.»

آقای نیلسن افزود: «حتی یک جلسه مشاوره بعد از داغدیدگی با تمرکز بر سلامت روان می‌تواند تأثیرگذار باشد.»