دانشمندان، بمب‌های هیدروژنی را قاتل شهر‌ها می‌نامند. این بمب‌ها اساسا شهر‌های مدرن را از بین خواهند برد. بی‌تردید بمب اتمی ساده همچنان ویرانگر خواهد بود، اما در برابر یک بمب هیدروژنی شبیه اثرگذاری شلیک تانک در برابر تیر ژ۳ است.

بیشتر بخوانید: واشنگتن‌پست در ادعایی: پروژه ساخت بمب هیدروژنی و بمب الکترومغناطیس ایران مختل شد

تفاوت بین بمب هیدروژنی و بمب اتمی در چیست؟

به زبان ساده، بمب هیدروژنی نسخه پیشرفته‌تر بمب اتمی است. باید ابتدا بر تولید بمب اتمی مسلط شوید تا بتوانید از بمب هیدروژنی استفاده کنید. در یک بمب اتمی از اورانیوم یا پلوتونیوم استفاده می‌شود. انفجار این دسته از بمب‌ها منوط بر شکافت اتم است؛ یک واکنش هسته‌ای که در آن هسته یا اتم به دو قسمت تقسیم می‌شود. برای ساختن بمب هیدروژنی، همچنان به اورانیوم یا پلوتونیوم نیاز داریم در عین حال به دو ایزوتوپ دیگرِ هیدروژن به نام‌های دوتریم و تریتیوم نیاز است.

بمب هیدروژنی متکی بر همجوشی است، فرایند گرفتن دو اتم جداگانه و قرار دادن آن‌ها در کنار هم برای تشکیل یک اتم سوم. در انفجار بمب هیدروژنی همزمان شکافت و همجوشی با یکدیگر رخ می‌دهند. در هر دو مورد، مقدار قابل‌توجهی انرژی آزاد می‌شود که باعث انفجار می‌شود.

با این حال، انرژی بیشتری در طی فرآیند همجوشی آزاد می‌شود و انفجاری بزرگ‌تر را در پی دارد و روی هم رفته محصول نهایی انفجار شما را خانه‌خراب‌کُن‌تر خواهد کرد. بمب‌های اتمی که در ژاپن مورد استفاده قرار گرفت هر کدام معادل تقریباً ۱۰ هزار کیلو تن TNT بود.

با این حال بمب‌های هیدروژنی بازدهی بیشتری دارند. منظور از بازدهی قدرت انفجار است. انفجار این دسته از بمب‌ها از حدود ۱۰۰ هزار کیلوتن TNT تا چند میلیون کیلوتن TNT می‌تواند متغیر باشد که به طور خلاصه تنها به معنای مرگ و نیستی بیشتر است و بس. تولید بمب‌های هیدروژنی به دلیل فرایند‌های شیمیایی آن، سخت‌تر است، اما همزمان وزن آن‌ها سبک‌تر است، به این معنی که می‌توانند برای مسافت‌های دورتری مورد استفاده قرار گیرند (با فرض بر اینکه روی موشک‌ها سوار شود).

شباهت میان بمب‌های هیدروژنی با بمب‌های اتمی در چیست؟

به گزارش آنا، هر دو بمب فوق‌العاده کشنده هستند و قدرت نابودی افراد را در عرض چند ثانیه به دلیل انفجار و همچنین تا ساعت‌ها بعد به دلیل تشعشعات دارند. انفجار‌های حاصل از هر دو بمب باعث می‌شوند که بلافاصله سازه‌های چوبی کاملا پودر شوند، ساختمان‌های بزرگ سقوط کنند و جاده‌ها غیرقابل استفاده شوند.

مجله لایف در مقاله‌ای که در تاریخ ۱۱ مارس ۱۹۴۶، پس از انفجار اتمی در ژاپن منتشر کرد، چنین ویرانی را بدین صورت توصیف کرد: «طی آن امواج [با وقوع انفجار اولیه]، بدن افراد به شدت چلانده شد، سپس اعضای داخلی آن‌ها از هم پاشید. سپس شدت انفجار باعث شد اجسامِ تکه و پاره شده با سرعت ۵۰۰ تا ۱۰ هزار مایل در ساعت در هوا پرت شوند.»

عملاً همه افراد در شعاع دو کیلومتری این رویداد ناگوار کشته یا به شدت آسیب دیدند و تقریبا ساختمان‌ها نابود شد. عوارض جانبی این رویداد تا دهه‌ها بعد باقی ماند و هرساله در ۱۰ آگوست مراسم بزرگی برای یادبود قربانیان بمباران‌های هسته‌ای در پارک یادمان جنگ شهر ناگازاکی برگزار می‌شود.