ایرانی‌ها با ۴۶.۳ ساعت کار هفتگی در رده دهم پرکارترین‌های جهان قرار دارند.

بر اساس داده‌های مرکز آمار ایران، متوسط ساعت کار شاغلان ایرانی در بهار ۱۴۰۴ به ۴۶.۳ ساعت در هفته رسیده که نشان‌دهنده افزایش ۱.۶ درصدی نسبت به سال‌های قبل است. طی دوره زمانی ۱۳۸۴ تا ۱۴۰۴، شاغلان ایرانی به طور میانگین بیش از ۴۵ ساعت در هفته کار کرده‌اند.

این عدد در سال‌های ۱۳۸۵ و ۱۳۸۶ به اوج خود با ۴۷ ساعت در هفته رسید، اما در بازه ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۸ به حدود ۴۴ ساعت کاهش یافت.با شیوع بیماری کرونا در سال‌های ۱۳۹۹ تا ۱۴۰۱، متوسط ساعت کاری به دلیل محدودیت‌ها و تعطیلی‌ها به حدود ۴۲ ساعت در هفته کاهش یافت.

از سال ۱۴۰۲، این رقم مجدداً افزایش یافت و در سال‌های ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ به بیش از ۴۵ ساعت در هفته رسید.در بهار ۱۴۰۴، این عدد با رشد ۱.۶ درصدی به ۴۶.۳ ساعت در هفته افزایش یافت. از نظر جنسیتی، متوسط ساعت کاری زنان از ۳۲.۶ ساعت در هفته در سال ۱۳۸۴ به ۳۵.۸ ساعت در سال ۱۴۰۳ رشد کرده، در حالی که برای مردان از بیش از ۴۹ ساعت در سال ۱۳۸۴ به ۴۷.۵ ساعت در سال ۱۴۰۳ کاهش یافته است.

همچنین، بیش از ۴۰ درصد شاغلان در بهار ۱۴۰۴ بیش از ۴۹ ساعت در هفته یا بیش از ۸ ساعت در روز کار کرده‌اند، که این میزان یکی از نماگرهای کار شایسته محسوب می‌شود.بر اساس برآورد سازمان جهانی جمعیت، میانگین ساعت کار هفتگی در ۱۷۰ کشور جهان در سال ۲۰۲۴ حدود ۳۸.۷ ساعت است.

ایران با ۴۶.۳ ساعت در هفته، در رتبه دهم پرکارترین کشورهای جهان قرار دارد. در صدر این فهرست، کشورهایی مانند بوتان با ۵۴.۵ ساعت، سودان با ۵۰.۸ ساعت و کنگو با ۴۸.۷ ساعت بیشترین ساعت کاری را ثبت کرده‌اند

در مقابل، کشورهای توسعه‌یافته اروپایی مانند هلند با ۲۹ ساعت، نروژ با ۲۷.۲ ساعت، اتریش با ۳۲.۴ ساعت و دانمارک با ۲۶.۷ ساعت کمترین ساعت کاری را دارند.آلمان به عنوان یکی از قطب‌های اقتصادی جهان با ۲۹.۶ ساعت در هفته در رتبه ۱۶۲ قرار دارد. کشورهای توسعه‌یافته دیگر مانند سوئد (۳۰ تا ۳۵ ساعت) و هلند (۲۷.۵ ساعت) نیز معمولاً بین ۳۰ تا ۳۵ ساعت در هفته کار می‌کنند.

از میان قدرت‌های جهانی، چین با ۴۴.۸ ساعت، آمریکا با ۳۸.۲ ساعت و روسیه با ۳۶.۱ ساعت در رتبه‌های ۲۲، ۹۵ و ۱۱۷ قرار دارند.و یا ژاپین با ۳۱ ساعت کار در هفته در رتبهع ۱۵۱ قرار دارد و کشورهای عربی مانند امارات (رتبه ۴)، قطر (رتبه ۸) و عربستان (رتبه ۶۶) نیز جزو پرکارترین‌ها هستند، در حالی که ترکیه با ۴۳.۸ ساعت در هفته در رتبه ۳۰ قرار دارد.

این داده‌ها نشان می‌دهد که علی‌رغم ساعت کاری بالای ایران (۴۶.۳ ساعت)، بهره‌وری اقتصادی به دلیل ساختار وابسته به نفت، ضعف تکنولوژی، پایین بودن سرمایه‌گذاری مولد، گسترش مشاغل غیررسمی و فشار تورمی پایین است.






از کل ۲۵ میلیون شاغل ایرانی، حدود ۱۰ درصد معادل ۲.۵ میلیون نفر کارکنان دولت هستند که بخشی از آن‌ها تحت تأثیر استخدام‌های غیرشایسته‌سالارانه و روابطی عمل می‌کنند.با این حال، نمی‌توان کم‌کاری را به کل شاغلان تعمیم داد. برای مشاغل سخت و کارگران غیررسمی در ایران، ساعت کاری گاهی به بیش از ۵۰ ساعت در هفته می‌رسد، در حالی که در کشورهای توسعه‌یافته مانند آلمان، هلند و نروژ، این رقم معمولاً بین ۲۶.۷ تا ۳۵ ساعت است.

این تفاوت نشان‌دهنده ناترازی ساختاری در بازار کار ایران است که به دلیل فشار تورمی و کاهش مستمر قدرت خرید، نیروی کار را به کار طولانی‌تر وادار می‌کند، بدون اینکه بازده اقتصادی و حتی راندمان بیشتری در کار به همراه داشته باشد.

ایرانی ها بیشتر از ژاپنی ها کار می‌کنند