با این ‌حال دانشمندان می‌گویند در آینده ممکن است این سیارک به ما نزدیک‌تر شود، به طوری که احتمال یک برخورد در سپتامبر ۲۱۸۲ میلادی با زمین وجود دارد.

طبق پژوهش‌های جدید که مبتنی بر شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای انجام گرفته است، برخورد سیارکی با قطر تقریبی ۵۰۰ متر مانند بنو ویرانی شدیدی به همراه خواهد داشت.

به‌ جز تخریب مستقیم، چنین برخوردی می‌تواند بین ۱۰۰ تا ۴۰۰ میلیون تُن گرد و غبار به جو زمین تزریق کند که موجب اختلال در آب‌وهوا، ترکیب شیمیایی جو و فتوسنتز جهانی به مدت ۳ تا ۴ سال خواهد شد.

دکتر لان دای، پژوهشگر مرکز فیزیک آب‌وهوایی دانشگاه پوسان کره جنوبی و نویسنده اصلی این مطالعه، در این باره می‌گوید: «کاهش نور خورشید به دلیل گرد و غبار، یک 'زمستان برخوردی' جهانی را ایجاد خواهد کرد که با کاهش نور خورشید، افت دما و کاهش بارش در سطح زمین همراه است».

در پی این واقعه احتمالی، دمای متوسط سطح زمین حدود ۴ درجه سانتی‌گراد کاهش خواهد یافت. میزان بارندگی جهانی ۱۵٪ و فتوسنتز گیاهان بین ۲۰ تا ۳۰ درصد کم می‌شود.

لایه اوزون نیز در نتیجه گرم شدن ناشی از جذب گرد و غبار خورشیدی تا ۳۲٪ تخریب شده که همین امر باعث افزایش قرار گرفتن زمین در معرض اشعه فرابنفش خورشید خواهد شد.

برخورد این سیارک همچنین باعث موج شدید ضربه‌ای، زمین‌لرزه، آتش‌سوزی‌های وسیع و تشعشعات حرارتی خواهد شد که منجر به ایجاد یک گودال عظیم در سطح زمین و پرتاب مقادیر زیادی آوار و گرد و غبار به سمت بالا خواهد شد.

محققان تأکید دارند که این شرایط نامساعد اقلیمی، رشد گیاهان در خشکی و اقیانوس را مختل خواهد کرد.

دکتر دای در این خصوص می‌گوید: «برخلاف کاهش شدید و بازیابی کند پوشش گیاهی خشکی که حدود دو سال طول می‌کشد، پلانکتون‌های اقیانوسی تنها در شش ماه بازیابی خواهند شد. حتی پس از آن، ممکن است شکوفه‌های جلبکی بی‌سابقه‌ای به دلیل رسوب غبار غنی از آهن در اقیانوس ایجاد شود».

برخورد سیارکی با این اندازه می‌تواند باعث از بین رفتن تعداد زیادی از انسان‌ها شود، اما این مطالعه میزان دقیق تلفات را محاسبه نکرده است.

دکتر دای دراین‌باره گفت: «تعداد کشته‌ها عمدتاً بستگی به این دارد که سیارک در کدام نقطه از زمین سقوط کند».

دانشمندان می‌گویند سیارک بنو که ۴.۵ میلیارد سال قدمت دارد، احتمالاً در ۱۰ میلیون سال نخست شکل‌گیری منظومه شمسی به وجود آمده است.

به اعتقاد آنان بنو، که قطری در حدود ۵۰۰ متر دارد، احتمالاً بخشی از یک سیارک بزرگ‌تر بوده که در طی میلیاردها سال بر اثر برخوردهای فضایی از هم پاشیده است.

سیارک بنو

یافته‌های جدید نشان می‌دهد که این جرم آسمانی در گذشته دارای شبکه‌ای گسترده از دریاچه‌ها یا حتی اقیانوس‌های زیرزمینی بوده است که پس از تبخیر آب، از آن‌ها رسوبات نمکی بر جای مانده است.

برخورد سیارک‌ها با زمین در طول تاریخ آن اتفاق افتاده است و در برخی موارد تأثیرات فاجعه‌باری به همراه داشته‌اند.

برای مثال ۶۶ میلیون سال پیش، برخورد یک سیارک با قطر ۱۰ تا ۱۵ کیلومتر در سواحل شبه‌جزیره یوکاتان مکزیک موجب انقراض حدود ۷۵٪ از گونه‌های زنده زمین شد و عصر دایناسورها را به پایان رساند.

احتمال برخورد سیارک بنو با زمین یک در ۲۷۰۰ یا تنها ۰.۰۳۷٪ است که عدد بسیار کوچکی محسوب می‌شود. با این ‌حال، اگر این برخورد رخ دهد، پیامدهای آن بسیار جدی خواهد بود و می‌تواند منجر به بحران طولانی‌مدت غذایی و شرایط اقلیمی مشابه با برخی از بزرگ‌ترین فوران‌های آتشفشانی ۱۰۰ هزار سال اخیر شود.

ناسا در سال ۲۰۲۲ یک مأموریت دفاع سیاره‌ای انجام داد و با استفاده از کاوشگر رباتیک «دارت» (DART) مسیر سیارک «دیمورفوس» را تغییر داد.

این اولین آزمایش موفقیت‌آمیز بشر در تغییر مدار یک جرم آسمانی بود و نشان داد که در آینده می‌توان از این روش برای تغییر مسیر سیارک‌هایی که ممکن است با زمین برخورد کنند، استفاده کرد.

دکتر تیمِرمان، نویسنده ارشد این پژوهش، گفت: «حتی اگر احتمال برخورد بسیار کم باشد، ما باید به این خطر فکر کنیم و برای آن آماده باشیم.»

نتایج مطالعات تازه در نشریه علمی «Science Advances» منتشر شده است.