در سال ۲۰۱۷، ماجرای عجیبی در انگلستان خبرساز شد؛ وقتی که یک کوک‌کننده پیانو به نام مارتین بک‌هاوس مشغول تعمیر پیانوی قدیمی «برادوود و پسران» محصول سال ۱۹۰۶ برای کالج محلی بیشاپز کسل بود، با چند کلید گیرکرده روبه‌رو شد. وقتی او صفحه‌کلید را باز کرد، به جای مشکل فنی، هشت بستۀ پر از سکه‌های طلای قدیمی پیدا کرد.

پس از کشف این گنج، موضوع به مسئول ثبت یافته‌های تاریخی منطقه، پیتر ریویل، اطلاع داده شد. بررسی‌ها نشان داد که این بسته‌ها شامل هفت پارچه پیچیده و یک کیسه کوچک هستند که در مجموع ۹۱۳ سکه طلا شامل «سوورین» و «نیم‌سوورین» از سال‌های ۱۸۴۷ تا ۱۹۱۵ را در خود جا داده‌اند؛ سکه‌هایی که در دوره سلطنت ویکتوریا، ادوارد هفتم و جورج پنجم ضرب شده بودند.

یکی از کیسه‌های حاوی سکه‌ها که در پیانو پیدا شد

وزن کل این سکه‌ها بیش از شش کیلوگرم طلا بود. در میان بسته‌ها، تکه‌ای مقوای تبلیغاتی مربوط به «شردد ویت» بین سال‌های ۱۹۲۶ تا ۱۹۴۶ قرار داشت که نشان می‌داد گنج پس از این تاریخ‌ها در پیانو مخفی شده است. بررسی تاریخچه مالکیت پیانو نیز تقریباً بی‌نتیجه بود؛ این پیانو ابتدا به معلمان موسیقی در اسکس فروخته شده بود و بعد از حدود ۸۰ سال سر از خانه خانواده همینگ درآورد تا کودکانشان با آن تمرین کنند و سرانجام سال گذشته به کالج بیشاپز کسل اهدا شد.

نمونه‌هایی از سکه‌های کشف شده

دادگاه محلی شروپ‌شایر در آوریل همان سال اعلام کرد که این سکه‌ها طبق قانون گنجینه سال ۱۹۹۶ رسماً «گنج» محسوب می‌شوند و متعلق به دولت بریتانیا هستند. قرار شد موزه بریتانیا ارزش بازار سکه‌ها را تعیین کند و در صورت تمایل، موزه‌های محلی آن را خریداری کنند. مبلغ فروش میان یابنده، یعنی مارتین بک‌هاوس، و کالج بیشاپز کسل به عنوان صاحب پیانو تقسیم شد. با وجود حدود ۵۰ ادعای مالکیت از سوی افراد مختلف، هیچ مدرک معتبری برای شناسایی مالک واقعی این طلاها پیدا نشد و گنجینه رسماً به نام دولت ثبت شد.