به گزارش خبر ساز، سووشون کاری از نرگس آبیار اقتباسی از رمان سووشون نوشته سیمین دانشور است. داستان در سال‌های پایانی جنگ جهانی دوم رخ می‌دهد و فضای اجتماعی سال‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۲۵ را ترسیم می‌کند؛ زمانی که روس و انگلیس جنوب و شمال ایران را به چنگ گرفته بودند. اما کلیت داستان بر ماجرای زندگی عاشقانه زری و یوسف جریان می‌یابد و در روزها و ماه‌ها و سال‌های زندگی این زوج اتفاقات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی بیان می‌شود.

زری که در زایمان خود دردی دیوانه کننده را تحمل کرده است نذر می‌کند هر هفته برای زندانیان و دیوانه‌ها غذا ببرد. نان و پنیر یا نان و خرمایی که دلشان را شاد کند.

اما در قسمت سوم زنان دیوانه در این فیلم به جرئت بازی به مراتب برتر و زیرپوستی از چهره‌های اصلی داستان دارند.

توصیف دیوانه خانه یکی از شاهکارهای سیمین دانشور است که گویای دقت نظر و توجه ریزبینانه او به حالات انسانی است که به نوعی روحش دربند است.

بندی که شاید در پی اتفاقی دردناک، شوکی عمیق یا ظلمی غیرقابل هضم قربانی را بلعیده است.

اما بازی دیوانه‌ها نیز توانسته به خوبی این انتقال معنی را انجام دهد. بسیاری از منتقدان روند داستانی سووشون را کند و کسل کننده می‌دانند و اینکه بازیگران اصلی اکت‌های خاصی نداشته و در چهره شان نیز احساسی درگیرکننده و تاثیرگذار دیده نمی‌شود گویی به مهمانی در شهرک سینمایی غزالی با البسه آلاگارسونی دوره پهلوی دعوت شده‌اند.

اما زنان دیوانه می‌گویند، می‌خندند، گریه می‌کنند، اخم می‌کنند، پرخاش می‌کنند و از رهاشدگی، ظلم همسران و پدران، از دست دادن فرزندان و عشاق، حسرت‌های به دل مانده و آرزوهای بر باد رفته، عادت‌های غلط و وسواس‌های فکری و مهمتر از همه کمبود توجه و محبت را بازی می‌کنند.

این قسمت از سریال سووشون با گریم مناسب و متناسب با شرایط زمانی داستان و بازی‌های باورپذیر دیوانه‌ها از نقطه‌های قوت اثر نرگس آبیار است.