در ساعت ۳:۳۰ بامداد پنج‌شنبه، ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، صدای انفجاری مهیب خواب را از چشمان ساکنان خیابان سرو ربود؛ صدایی که به‌زودی مشخص شد آغاز نخستین حمله مستقیم رژیم صهیونیستی به پایتخت ایران است.

هدف اصلی این حمله، ساختمانی در حوالی میدان سرو بود که محل سکونت برخی اساتید دانشگاه و دانشمندان حوزه‌های حساس کشور از جمله صنعت هسته‌ای محسوب می‌شد. به گفته شاهدان عینی، موج انفجار، آتش و ریزش آوار باعث تخریب چند واحد و جان‌باختن دست‌کم ۲۰ نفر شد، هرچند آمار رسمی از سوی نهادهای ذی‌ربط تاکنون اعلام نشده است.

در این میان، خانواده‌ای که در واحد مجاور یکی از دانشمندان هسته‌ای ساکن بودند، از شبی تلخ و پر از وحشت روایت می‌کنند؛ شبی که با لرزش دیوارها و فوران آتش از اتاق خواب آغاز شد و با فریادهای یاری‌طلبانه در تاریکی شب ادامه یافت.

یکی از اعضای این خانواده می‌گوید:ما با صدای انفجار از خواب پریدیم. دیوار واحد ما ترک برداشت و در عرض چند ثانیه دود همه‌جا را فرا گرفت. فقط صدای جیغ و گریه بچه‌ها در راهرو می‌پیچید. نمی‌دانستیم زنده خواهیم ماند یا نه..

گفته می‌شود هدف اصلی این حمله، دانشمند هسته‌ای ساکن همان ساختمان بوده که متأسفانه در جریان انفجار جان خود را از دست داده است. پیکر او و چند تن از همسایگان، پس از چند ساعت عملیات آواربرداری توسط نیروهای امدادی خارج شد.

با گذشت هفته‌ها از آن شب هولناک، هنوز بسیاری از خانواده‌های ساکن در آن منطقه با آثار روانی و خسارات مادی ناشی از حمله دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند. این حمله، نه‌تنها یکی از شوک‌آورترین حوادث امنیتی سال‌های اخیر در تهران بود، بلکه هشداری تلخ درباره مخاطرات پیش‌رو در سایه تهدیدات خارجی تلقی می‌شود.