فینال لیگ ملت‌های اروپا بین تیم ملی پرتغال و اسپانیا؛ در یک سوی میدان رونالدو و تیمش حضور دارند و در سمتی دیگر اسپانیایی‌ها، جنگ برای فتح یک جام است، جامی که می‌تواند کارنامه تک تک بازیکنان دو تیم را جلای خاصی بدهد. این جام حتی برای رونالدو هم مهم است، بازیکنی که در مسیر زندگی فوتبالی و شخصی‌اش به عناوین و افتخاراتی دست پیدا کرده که هر یک از آنها می‌تواند آرزو و رویای تحقق نایافته‌ای برای هر انسان یا بهتر بگوییم هر ورزشکاری باشد.

فینال باشد و رونالدو در زمین باشد و برای رسیدن به یک جام دیگر نجنگد؟ حتی فکرش را هم نمی‌توان کرد. به تاریخ تولدش نباید نگاه کرد. این رونالدو تمام شدنی نیست، نه از نظر فکری و ذهنی و نه از نظر بدنی و فوتبالی! او از جنس بشر نیست و نمی‌خواهد بر پایه اصول فیزیولوژیک به فوتبال فکر کند و آن را ادامه دهد، برای CR7 همچنان سن یک عدد است.

باید رونالدو باشی و هنوز در سن ۴۰ سالگی به معنای واقعی کلمه اصول زندگی حرفه‌ای را مو به مو اجرا کنی. فقط باید رونالدو باشی تا خستگی‌ناپذیر در فکر کسب افتخارات جدید باشی، باید رونالدو باشی که هنوز شادی گل‌هایت در دهه چهارم زندگی برایت به اندازه جوانی ۱۷- ۱۸ ساله از ته دل و واقعی باشد، باید رونالدو باشی که هنوز برای رسیدن به جام و قهرمانی حریص باشی؛ تلاش کنی، اشک بریزی و بخندی!

لطفا رونالدو باشید/

فقط یک رونالدو می‌تواند بعد از گلزنی دوباره برای تیمش شادی کند و با عجله توپ را به میان میدان ببرد تا بازی برای گل‌های دیگر تیمش زودتر شروع شود. فقط یک رونالدو می‌تواند پس از تعویض در دقیقه ۹۰ به خاطر مصدومیت سر تاسف تکان دهد و ناراحت روی نیمکت بنشیند! فقط رونالدو می‌تواند موقع زدن ضربات پنالتی از استرس چشم‌هایش را ببندد. فقط یک رونالدو می‌تواند بعد از قهرمانی دوباره و فتح جامی دیگر از خوشحالی گریه کند!

رونالدویی که با آن همه دبدبه و کبکبه خودش را نسل طلایی، ژن خوب و از ما بهتران نمی‌داند و هنوز هم در دهه چهارم زندگی‌اش پس از رسیدن به موفقیت و قهرمانی و جام نمی‌توان غرور را در نگاهش دید؛ غروری که خیلی از فوتبالیست‌های وطنی بدون حتی یک دهم از افتخارات رونالدو در نگاه‌شان، کلام‌شان و حتی عملکردشان در مستطیل سبز موج می‌زند و به داشته‌هایی می‌نازند که این ستاره چهل ساله فوتبال دنیا در اوج افتخارات فوتبالی‌اش برای رسیدن به ده‌ها پله بالاتر از آن می‌جنگد و همچنان برای بهتر شدن و رسیدن به افتخارات بیشتر انگیزه اش را از دست نمی‌دهد!

رونالدو یک الگو است و بدون شک نمی‌توان او را با هیچ کسی جز خودش مقایسه کرد ولی حداقل می‌توان انتظار داشت فوتبالیست‌های دیگر از جمله بازیکنان وطنی‌، حداقل سعی کنند ادای رونالدو بودن را در بیاورند! یعنی واقعا این کار را هم نمی‌توانند انجام دهند؟!