​ دست مریزاد به این همه تدبیر و مدیریت. هزاران تحسین تقدیم به مدیرانی که هر روز فوتبال را به سمت و سویی می‌برند که آخر و عاقبت خوشایندی ندارد. از دربی‌های ۱۰۰ هزار نفری رسیدیم به دربی با ۸۶۰۰ تماشاگر با این فرض که همین تعداد هم بلیت بخرند و به ورزشگاه اراک بروند.

نکته تبعیض‌آمیز و تاسف‌آور اینکه ۱۶۰۰ بلیت برای زنان در نظر گرفته اند که باید میان دو تیم استقلال و پرسپولیس تقسیم شود. عجیب است که برای بلیت‌فروشی هم جنسیت اثرگذار است؛ در حالی که می‌توانستید بلیت‌فروشی را آزاد بگذارید تا زنان و مردان علاقه‌مند برای خرید بلیت اقدام کنند. یا اینکه حداقل می‌شد نیمی از گنجایش را به مردان اختصاص دهید و نیمی دیگر را برای زنان هوادار و علاقه‌مند به فوتبال.

البته جای شکرش باقی است که امسال زنان را از حضور در ورزشگاه اراک منع نکردید چون در دربی ۱۰۴ که مجوز حضور آنها در ورزشگاه صادر نشد!

اما سوال اصلی این است که دقیقا چه کاری انجام دادید که تعداد تماشاگران برای دیداری چون دربی را به این نقطه رساندید. چرا ورزشگاه آزادی را زودتر به چرخه میزبانی از مسابقات برنمی‌گردانید؟ یا چرا دربی را در ورزشگاه‌های شیراز یا مشهد که هم مجهزتر و مدرن‌تر هستند و هم گنجایش بیشتری دارند، برگزار نمی‌کنید؟

هیچ بعید نیست که با ادامه این روند ۱۰ سال آینده این تعداد هم نصف شود تا با خیال راحت یک بازی بزرگ و مهم را بدون دردسر برگزار کنید.

شاید شما یادتان نباشد، ولی ما به‌خوبی به خاطر داریم که یک زمانی بعد از شروع مسابقه، همچنان تماشاگران در حال ورود به ورزشگاه بودند. آنقدر جنب و جوش روی سکوها زیاد بود و کمی «جمع‌تر» می‌نشستند تا هر تعداد دیگری که امکان دارد، بتوانند بازی را از نزدیک ببینند. چه کردید با آن همه شور و اشتیاق! با این فوتبال چه کار کردید که حتی برای تعداد تماشاگرانش هم سهمیه‌بندی در نظر دارید.

به لطف همین فوتبال است که هنوز مردم ردی از لبخند روی لبهای خشکشان می‌نشیند، به یُمن همین فوتبال است که هنوز مردم اندکی دلخوشی دارند. مردم را از همین هم دلزده می‌کنید؟ دست مریزاد، شما بهترین مدیران دنیا هستید، فقط کسی قدرتان را نمی‌داند یا نمی‌خواهد از این دانش «فوتبال گریزی» که به‌خوبی اجرا می‌کنید استفاده کنند.

لطفا از داستان قهر و آشتی مردم و فوتبال دیگر حرف نزنید. به یاد بیاورید هواداری که شب تا صبح پشت درهای بسته ورزشگاه آزادی می‌خوابید، سختی‌اش را به جان می‌خرید ولی عشق می‌کرد و حالش خوب بود. ما به‌خوبی به یاد داریم که دربی چه معنایی داشت، از یک هفته قبل اخبار آن رسانه‌های چاپی را قُرق می کرد، هواداران دو تیم برای هم «رجزخوانی» می کردند، ولی حالا هر بار نسبت به دربی قبل، کمرنگ‌تر می‌شود. خودتان را دست‌کم نگیرید و باور کنید که بهترین مدیران فوتبال در دنیا هستید!