در متنی صریح و بی‌پرده، محسن نامجو از همایون شجریان با عباراتی ستایش‌آمیز یاد کرده است؛ «اگر مثال سینمایی بزنم او آل پاچینوست، اگر مثال از ماشین بزنم او مازراتی است، در حالیکه من و بقیه در امر آواز، یک سری سمند و تویوتا کرونا و … هستیم.» این تشبیه‌ها، همزمان هم طنزآمیزند و هم حامل تحسینی بی‌پرده از توانایی‌های همایون.

نامجو در ادامه، همایون را «ورای تحلیل» می‌داند و حتی در مقایسه‌ای فرضی با استاد محمدرضا شجریان در دهه ۵۰، می‌نویسد: «اگر همایون و محمدرضا در سال‌های اواخر ۴۰ و دهه ۵۰ دو رقیب چهل‌ساله بودند، از من قبول کنید که محمدرضا حذف می‌شد.» او معتقد است که «هر آنچه مربوط به نعمات درون موسیقی است، همایون از پدرش بیشتر دارد.»

در بخش پایانی، نامجو پیشنهادی غیرمنتظره مطرح می‌کند: «من حاضرم ۱۰ تا از قطعات کارنشده‌ام را رایگان در اختیار استاد همایون بگذارم…» و با لحنی شوخ‌طبعانه تضمین می‌کند که چند قطعه از آن‌ها با اجرای همایون به «هیت» تبدیل خواهند شد—و البته می‌افزاید که این جملات، مزاح است.

این متن، بیش از آن‌که صرفاً یک پیشنهاد همکاری باشد، نوعی اعتراف هنری است؛ اعتراف به بزرگی کسی که در نگاه نامجو، نه‌تنها از نسل خود، بلکه از نسل پیشین نیز فراتر رفته است.