اکونومیست، رسانه‌ای با سابقه در تحلیل‌های ژئوپلیتیک و اقتصادی، هر سال در آستانه سال نو میلادی تصویری نمادین منتشر می‌کند که به‌ظاهر آینده جهان را ترسیم می‌کند. تصویر سال ۲۰۲۶ نیز از این قاعده مستثنا نیست؛ ترکیبی از نمادها، چهره‌ها و اشاراتی به بحران‌ها، فناوری‌ها، رهبران سیاسی و رویدادهای جهانی که هر کدام می‌توانند سوژه‌ای برای تحلیل‌های بی‌پایان باشند.

از جنگ نفتکش‌ها و تنش تایوان گرفته تا سقوط دلار، سلطه پهپادها، کنترل مغز، واکسن‌ها، ترامپ، شی‌جین‌پینگ، نتانیاهو و حتی قایق‌های باستانی—همه در یک قاب جای گرفته‌اند. این تصویر نه تنها خوراکی برای رسانه‌ها و تحلیل‌گران فراهم می‌کند، بلکه بستری برای سرگرمی، پیش‌گویی و حتی نظریه‌پردازی‌های توطئه‌آمیز می‌شود.

اما واقعیت چیست؟

اکونومیست، با دسترسی به منابع اطلاعاتی گسترده، بی‌شک از روندهای جهانی آگاه است. با این حال، تصویر جلد بیشتر از آن‌که یک نقشه قطعی باشد، یک ترفند رسانه‌ای است: ارائه ده‌ها نشانه که هر فرد یا رسانه می‌تواند با تمرکز بر یکی از آن‌ها، خود را «پیش‌گو» یا «تحلیل‌گر برجسته» معرفی کند.

این تصویر، در واقع آینه‌ای از دغدغه‌های جهانی است—نه پیش‌نویس آینده. هیچ قدرتی، نه غرب و نه شرق، نه گلوبالیست‌ها و نه صهیونیست‌ها، خداوند نیستند. هیچ برنامه‌ای در جهان قطعی نیست. آن‌چه اهمیت دارد، آمادگی فردی و ملی بر اساس داده‌های واقعی و قابل پیش‌بینی است.

در جهانی که پر از عدم قطعیت است، عقلانیت، تحلیل فکت‌ها و برنامه‌ریزی بر اساس روندهای قابل مشاهده، تنها راه برای عبور از بحران‌هاست. تصویر اکونومیست را می‌توان دید، تحلیل کرد، اما نباید آن را تقدیر محتوم دانست.