فیلم پدرخوانده، ساخته فرانسیس فورد کاپولا از زمان اکران خود در سال ۱۹۷۲ نه تنها به دلیل داستان جذابش بلکه به خاطر حواشی فیلم پدرخوانده و پشت صحنه پر فراز و نشیب آن همواره مورد توجه بوده است. این اثر سینمایی که عمیقاً به تاریخ پنهان هالیوود و ارتباطات آن با دنیای زیرزمینی می‌پردازد، پرده از اسرار بسیاری برداشته است. یکی از این رازها به بازیگری بازمی‌گردد که به دلایلی خاص، پیشنهاد ایفای نقش در این اثر را رد کرد.

چرا ویک دامونه نقش جانی فانتین را رد کرد؟

ویک دامونه، خواننده محبوب دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، برای نقش جانی فانتین در فیلم پدرخوانده انتخاب شده بود. فانتین نیز مانند دامونه یک خواننده مشهور بود که برای موفقیت در هالیوود به خانواده کورلئونه بدهکار می‌شد. طبق گزارش نیویورک تایمز در سال ۱۹۷۱، دامونه این نقش را به دلیل عدم تمایل به ترویج کلیشه‌های ایتالیایی-آمریکایی و همچنین اختلافات بر سر دستمزد و زمان حضور در صحنه رد کرد. با این حال، فرانسیس فورد کاپولا در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۶ با NPR، دلیل اصلی‌تر را فاش کرد.

به گفته کاپولا، ویک دامونه و پدرخوانده در نهایت به هم نرسیدند، زیرا این خواننده نگران بود که با ایفای نقش جانی فانتین، فرانک سیناترا و افراد مرتبط با او را ناراحت کند. کاپولا وقتی پرسیده شد که آیا دامونه از انتقام سیناترا یا ارتباطات او می‌ترسید، صریحاً پاسخ داد: «همه موارد». این نشان می‌دهد که ترس از پیامدهای ناشی از شباهت شخصیت فانتین به سیناترا، دلیل اصلی کناره‌گیری دامونه بوده است.

ارتباط مرموز فرانک سیناترا و فیلم پدرخوانده

شخصیت جانی فانتین از رمان اصلی ماریو پوزو برگرفته شده و شباهت‌های آن با فرانک سیناترا بسیار آشکار بود. با وجود تکذیب‌های مکرر سیناترا درباره ارتباطش با مافیا، او بارها با گانگسترهای شناخته‌شده عکس گرفته بود. بر اساس گزارش یواس‌ای تودی، سیناترا از رمان پوزو متنفر بود و حتی در یک رستوران با نویسنده درگیر شد و به او گفت: «خفه شو». جالب اینکه سیناترا خودش تمایل داشت نقش دن کورلئونه را بازی کند، اما کاپولا در نهایت مارلون براندو را برای این کار انتخاب کرد. او در سال ۱۹۹۰ نیز برای ایفای نقش دن آلتوبلو در پدرخوانده ۳ در نظر گرفته شد، اما این نقش به الی والاک رسید.

چرا آل مارتینو بهترین گزینه برای جانی فانتین بود؟

در نهایت، آل مارتینو نقش جانی فانتین را برعهده گرفت و به خوبی از عهده آن برآمد. مارتینو که یک خواننده ایتالیایی-آمریکایی بود، از تجربیات واقعی خود در ارتباطات دنیای زیرزمینی با صنعت سرگرمی بهره برد. کتاب «میراث پدرخوانده» فاش می‌کند که شخصیت فانتین نه تنها از سیناترا الهام گرفته بود، بلکه بخشی از آن از داستان واقعی درگیری مارتینو بر سر اختلاف قراردادی نشأت می‌گرفت. این امر عمق داستان‌سرایی ماریو پوزو و ارتباطات واقعی شخصیت‌ها با دنیای بیرون را آشکار می‌کند.