نهم آبان ۱۲۸۰؛ ۱۱۹ سال پیش در چنین روزی مرضیه ارفعی در استانبول زاده شد. می‌گفت: «زن ایرانی پذیرا و مستعد و شجاع است. شغل خود را دارد و خانه‌داری هم می‌کند.»

پدر مرضیه ارفعی از بازرگانان ایرانی مقیم استانبول و در کار فرش بود و برای پیشرفت دخترش بسیار کوشید: « از ۱۲ سالگی دلم می‌خواست پزشک شوم و این آرزو را با تحصیل پزشکی در دانشگاه استانبول محقق کردم.»

۲۸ ساله بود که فارغ‌التحصیل شد و همان جا به عنوان پزشک کودکان و زنان به کار پرداخت.

۳۲ ساله بود که به تشویق دولت به تهران رفت و در وزارت بهداری شروع به کار کرد. در همین سال با پزشکی جوان که فارغ‌التحصیل فرانسه بود پیوند زناشویی بست: «در زندگی زناشویی یک خانه‌دار کامل بودم. عقیده من همیشه این بوده که زندگی اجتماعی یک زن نبایستی بر زندگی خانوادگی او اثری بگذارد.»

از آنجا که سه برادر ارتشی داشت، گرایشی در او برای خدمت در نظام پدید آمد و چون پزشک بود او را برای سرپرستی آموزشگاه پرستاری دختران ارتش برگزیدند و این گونه نخستین زن ایرانی وارد ارتش شد.

او با حکم ویژه رضاشاه درجه‌ای هم‌ردیف سروانی گرفت و پیشاهنگ ورود زنان به ارتش شد: «پیش از من هیچ زن ایرانی به ارتش راه نیافته بود و پرستاران زن در ارتش ایران، سوئدی بودند.»

با ادامه فعالیتش در ارتش کم کم درجه‌های بالاتری گرفت و ۴۰ ساله بود که "سرهنگ تمام با کلاه سه نشان" شد و سرپرستی درمانگاه ارتش در چهارراه عزیزخان تهران را به عهده گرفت.

او همزمان با مسئولیت‌های اداری، ۱۹ سال در هنرستان دختران، بهداشت و پزشک یاری تدریس کرد.

۵۸ ساله بود که به درجه سرتیپی رسید. در آن زمان رئیس مرکز خون ارتش بود و چهار سال پس از آن بازنشسته شد، ولی باز به کار ادامه داد و این بار در سمت بازرس ارتش خدمت کرد و در سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی به درمان رایگان بیماران کم‌درآمد می‌پرداخت.

می‌گفت: "زندگی را همیشه از زاویه کار و از زاویه خدمت به مردم نگاه می‌کردم. هرگز دیسیپلین (نظم) نظام مرا خسته نکرد. من در یک خانواده سرباز به دنیا آمدم و این محیط را می‌شناختم".

او در طول خدمت نشان درجه اول خدمت و "رستاخیز ملی" را دریافت کرد.

مرضیه ارفعی در ۷۷ سالگی در تهران درگذشت.