این اقدام غیرمنتظره با هدف گذراندن باقی‌مانده عمرشان در محیطی آشنا، معنوی و مورد علاقه‌شان انجام شد، جایی که بتوانند آرامش و امنیت روحی خود را حفظ کنند.

این سه زن که در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ زندگی خود هستند، احساس کردند محیط خانه سالمندان به اندازه صومعه، آرامش و حس تعلق فراهم نمی‌کند و ترجیح دادند زندگی خود را در فضایی که با ارزش‌ها و سبک زندگی‌شان هماهنگ است، ادامه دهند.

برای تحقق این هدف، آن‌ها از کمک شاگردان سابق خود استفاده کردند و با برنامه‌ریزی دقیق، فرار کردند.

این اقدام باعث شد توجه رسانه‌ها و جامعه به آن‌ها جلب شود و بحث‌های گسترده‌ای درباره حقوق سالمندان، آزادی انتخاب محل زندگی و اهمیت محیط‌های معنوی و اجتماعی در دوران سالمندی شکل بگیرد.

مقامات کلیسایی و مسئولان خانه سالمندان ابتدا با این اقدام مخالفت کردند و تلاش کردند راهبه‌ها را بازگردانند، اما این زنان مصمم بودند که تصمیم خود را عملی کنند.