هیچ‌کس نمی‌دانست شب‌ها بیرون از فضای کار چه تلاشی برای این نقش می‌کنم. من موقع ضبط «گوزن‌ها» شب‌ها نمی‌خوابیدم. وقتی خوابم می‌گرفت هی می‌زدم توی صورتم که بیدار بمانم. برای این فیلم 25 کیلو لاغر کردم. آن موقع چاق نبودم اما بیش از حد لاغر کردم؛ طوری که می‌توانستید دنده‌هایم را ببینید.

بهروز وثوقی و فرامرز قریبیان در نمایی از فیلم «گوزن‌ها»
الگو گرفتن از یک معتاد / بعد از مطالعه زیاد فهمیدم چشم مشخص می‌کند یک فرد به چه چیزی معتاد است. یک معتاد هروئینی را پیدا کردیم که حال نزاری داشت. ازش خواهش کردم روزهای فیلمبرداری بیاید. می‌گفت باید موادش را هم بخریم. به مدیر تهیه فیلم گفتم این فلان جا زندگی می‌کند. برود دنبالش و مواد و قرص‌هایی که می‌خواهد را برایش تهیه کند.
این مواد را می‌ریخت روی روزنامه و بعد پاشنه‌اش را فشار می‌داد روی آنها تا له شود. بعد شروع می‌کرد به لیس زدن و یک قلب کانادا می‌خورد. بعد سیگارش را روشن می‌کرد و سه چهار ساعت همان شکل دولا می‌ماند. می‌رفتم صدایش می‌کردم و بعد از پنج دفعه شش دفعه سرش را می‌آورد بالا. چشم‌هاش من را نمی‌دید و فقط فیزیک من را می‌دید. من همان نگاه را می‌خواستم.


فیلم «گوزن‌ها» هفتمین و آخرین همکاری بهروز وثوقی با مسعود کیمایی است. او در فیلم‌های «بیگانه‌بیا»، «قیصر»، «رضا موتوری»، «داش آکل»، «بلوچ» و خاک با این کارگردان صاحب نام همکاری کرده بود.

روایتی جالب از سید رسول از اکران فیلم گوزن ها؛ بهروز وثوقی : برای رسیدن به نقش «سید» یک معتاد را سر صحنه می‌آوردم