خشم یکی از هیجانات بنیادی انسان است که می‌تواند واکنش‌های فوری و پرخطر ایجاد کند.

مدیریت و کنترل این هیجان نه تنها جنبه اخلاقی و اجتماعی دارد، بلکه تغییرات عصبی قابل توجهی در مغز ایجاد می‌کند. مطالعات

نوروسایکولوژیک نشان داده‌اند که بخش پیش‌پیشانی مغز در فرآیند خودکنترلی و بازداری رفتارهای پرخاشگرانه نقش اساسی دارد.

کنترل خشم باعث افزایش فعالیت نورون‌های کورتکس پیش‌پیشانی و کاهش فعالیت آمیگدال، مرکز پردازش هیجانات قوی، می‌شود.

این فرآیند موجب بازسازی مسیرهای عصبی و تثبیت رفتارهای منطقی و کنترل‌شده می‌گردد.

هر بار که فرد در برابر خشم مقاومت می‌کند، این مسیرها قوی‌تر شده و پاسخ‌های غیرمنطقی کاهش می‌یابند.

مطالعات نشان داده‌اند افرادی که به طور مداوم خشم خود را مدیریت می‌کنند، در مقایسه با دیگران:

سطح استرس پایین‌تری دارند.

روابط اجتماعی پایدارتر و مؤثرتری برقرار می‌کنند.

احتمال بروز اختلالات روانی و جسمی مرتبط با استرس کاهش می‌یابد.

کنترل خشم نه تنها یک مهارت اجتماعی و اخلاقی است، بلکه فرآیندی است که مغز را بازسازی می‌کند و مسیرهای عصبی مرتبط با خودکنترلی و تصمیم‌گیری را تقویت می‌نماید.

تکرار مداوم این رفتار، پایه‌ای برای سلامت روان و رفتارهای اجتماعی مطلوب فراهم می‌کند.