ستاره‌های دریایی به طور معمول پنج بازو دارند و برخی از گونه‌های آنها تا ۲۴ بازو نیز دارند. آن‌ها در رنگ‌هایی از نارنجی یک ‌دست تا طرح‌دار از نارنجی، و بنفش تا قهوه‌ای و سبز دیده می‌شوند.

به نقل از ای‌پی، از سال ۲۰۱۳، یک بیماری مرموز به نام بیماری تحلیل‌رفتگی ستاره دریایی باعث یک مرگ‌ومیر گسترده از مکزیک تا آلاسکا در میان این جانوران شد. این همه‌گیری به بیش از ۲۰ گونه آسیب زده و آسیب هنوز هم ادامه دارد. آسیب‌دیده‌ترین گونه، ستاره دریایی آفتابگردان بود که در پنج سال اول شیوع، حدود ۹۰ درصد از جمعیتش را از دست داد.

آلیسا گومن بوم‌شناس بیماری‌های دریایی در موسسه هاکای (Hakai) در بریتیش کلمبیا، کانادا می‌گوید: این واقعا بسیار دلخراش است. او که در شناسایی علت بیماری نقش داشته است افزود: ستاره‌های دریایی سالم بازوهایی پُف ‌کرده دارند که مستقیم به بیرون کشیده شده‌اند.

اما بیماری تحلیل‌رفتگی باعث می‌شود که آن‌ها دچار زخم شوند و بعد واقعا بازوهایشان جدا می‌شود.

مقصر چیست؟

باکتری‌ای که صدف‌ها را نیز آلوده کرده مقصر بروز این بیماری است. ربکا وگا ترابر، میکروبیولوژیست دریایی از دانشگاه کالیفرنیا، سانتا باربارا می‌گوید: یافته‌ها پاسخ یک پرسش دیرینه درباره یک بیماری بسیار جدی در اقیانوس را می‌دهند.

بیش از یک دهه طول کشید تا پژوهشگران بتوانند علت این بیماری را شناسایی کنند و سرنخ‌های نادرست و مسیرهای پیچیده‌ای در طول مسیر وجود داشت.

تحقیقات اولیه به این سو رفت که ممکن است علت بروز تحلیل رفتگی، یک ویروس باشد، اما مشخص شد ویروسی به نام دنزوویروس که ابتدا مورد توجه دانشمندان قرار گرفت، در واقع به‌طور طبیعی در بدن ستاره‌های دریایی سالم وجود دارد و با بیماری مرتبط نیست.

تلاش‌های دیگر نیز نتوانستند عامل اصلی را شناسایی کنند، چون محققان بافت ستاره‌های دریایی مرده را بررسی کرده بودند که دیگر شامل مایع درونی بدن آن‌ها نبود. مایعی که اندام‌ها را احاطه می‌کند.

اما این مطالعه‌ی جدید، تحلیل دقیقی از این مایع که به آن مایع کوئلومیک (coelomic fluid) گفته می‌شود ارائه داده، و در آنجا باکتری Vibrio pectenicida پیدا شد.

بلیک اوشیجیما، میکروبیولوژیست از دانشگاه کارولینای شمالی در ویلمینگتون می‌گوید: یافتن منبع بسیاری از بیماری‌های محیطی به‌ویژه زیر آب فوق‌العاده دشوار است. کار تحقیقاتی این کروه «واقعا هوشمندانه و مهم» بوده است.

اکنون که دانشمندان علت را می‌دانند، شانس بیشتری برای مداخله به ‌منظور کمک به ستاره‌های دریایی وجود دارد.

اکنون دانشمندان می‌توانند بررسی کنند که کدام ‌یک از ستاره‌های دریایی باقی‌مانده هنوز سالم هستند و اینکه آیا باید آن‌ها را به مکان‌های دیگر منتقل کرد، یا در اسارت پرورش داد و بعدا به مناطقی که تقریبا همه‌ی ستاره‌های دریایی آفتابگردان خود را از دست داده‌اند، بازگرداند.

دانشمندان همچنین ممکن است بررسی کنند که آیا برخی جمعیت‌ها ایمنی طبیعی دارند و اینکه درمان‌هایی مانند پروبیوتیک‌ها می‌توانند به تقویت ایمنی در برابر بیماری کمک کنند یا خیر. چنین اقدامات بازیابی تنها برای ستاره‌های دریایی مهم نیست، بلکه برای کل زیست‌بوم‌های اقیانوس آرام اهمیت دارد، چون ستاره‌های دریایی سالم، خارپشت‌های دریایی اضافی را می‌خورند.

ستاره‌های دریایی آفتابگردان وقتی آن‌ها را می‌بینید، بی‌آزار به نظر می‌رسند، اما تقریبا هر چیزی که در کف اقیانوس زندگی می‌کند را می‌خورند، آن‌ها موجوداتی حریص در خوردن هستند.

با کاهش شدید تعداد ستاره‌های دریایی، جمعیت خارپشت‌های دریایی که معمولا طعمه‌ی آن‌ها هستند، به‌شدت افزایش یافت و در نتیجه، در عرض کمتر از یک دهه، حدود ۹۵ درصد از جنگل‌های کلپ در شمال کالیفرنیا را از بین بردند.

این جنگل‌های کلپ، غذا و زیستگاه برای گونه‌های گوناگونی از جمله ماهی‌ها، سمورهای دریایی و فُک‌ها فراهم می‌کنند.

پژوهشگران امیدوارند که یافته‌های جدید به آن‌ها کمک کند جمعیت ستاره‌های دریایی را بازسازی کنند و جنگل‌های کلپ را دوباره رشد دهند؛ جنگل‌هایی که ترابر آن‌ها را «جنگل‌های بارانیِ اقیانوس» توصیف می‌کند.