با فروپاشی شوروی در سال 1991، کشورهای مختلفی به دنبال استقلال خود از اتحاد جماهیر شوروی جدا شدند. رژیم صهیونیستی به دلایل متعددی از نزدیکی این کشورها به جمهوری اسلامی ایران نگران بود. این نگرانی ناشی از اشتراکات تاریخی و جغرافیایی بین این کشورها و ایران، اکثریت مردم مسلمان آن‌ها و ترس از تأثیرگذاری انقلاب اسلامی بر مردم این سرزمین‌ها بود.
در این راستا، رژیم صهیونیستی، با توجه به استراتژی پیرامونی گلدن مایر، به دنبال گسترش نفوذ خود در این کشورها و خروج از انزوای سیاسی خود بود.
به همین دلیل، این رژیم به سرعت استقلال این کشورها را به رسمیت شناخت و اقدام به تأسیس سفارت در آن‌ها کرد. صهیونیست‌ها با استفاده از ابزارهای مختلف، مانند آژانس توسعه بین‌الملل خود (ماشاو)، سعی کردند نفوذ خود را در این کشورها تقویت کرده و ارتباطات آن‌ها با جمهوری اسلامی ایران را مختل کنند.
این اقدامات باعث شد کشورهای تاجیکستان، ترکمنستان و قرقیزستان به محلی مهم برای فعالیت‌های ماشاو تبدیل شوند.

در تاجیکستان: اجرای طرح‌های توسعه‌ای با زنان، مشارکت در اصلاحات ارضی، اهدای سیستم آبیاری، آموزش در سرزمین‌های اشغالی و حتی جراحی چشم!

در ترکمنستان: توافق‌نامه‌های متعدد با هدف مشروعیت‌بخشی به رژیم در جهان اسلام و آمادگی برای انتقال تجربه از طریق ماشاو.

در قرقیزستان: حمایت از زنان کارآفرین، آموزش‌های فنی، و الگوسازی از رژیم در حوزه‌های اجتماعی و اقتصادی.

ایران باید پیش از تکرار تجربۀ جمهوری آذربایجان، روابط خود با همسایگان شرقی را تقویت کند و مانع وابستگی آن‌ها به رژیم صهیونیستی شود.

خواب اسرائیل برای ۳ همسایۀ ایران