علیرضا فغانی، قضاوتش در بازی فینال جام جهانی باشگاه‌ها و خبرسازتر از همه، تصویرش کنار دونالد ترامپ، تبدیل به پرمخاطب‌ترین خبر حوزه ورزش و در سطحی بالاتر، حوزه سیاسی-اجتماعی شده است. فغانی به عنوان داور بازی فینال، مدالش را از دستان ترامپ گرفت و سپس عکس مشترکی که با او، اینفانتینو و بقیه داوران گرفته بود را در صفحه اینستاگرامش هم منتشر کرد. این مورد باعث شده تا فغانی از سوی گروهی به شدت مورد انتقاد قرار بگیرد و حتی 72 ساعت پس از آن فینال هم همچنان مورد نقد قرار بگیرد. این ماجرا البته یک روی دیگر هم دارد؛ کم نبودند افرادی که کار بزرگ فغانی در فینال و قضاوتش در این بازی مهم را ستوده و او را مایه افتخار دانستند. همین عده، از افرادی که اسم فغانی را از فهرست داوران ایرانی خط زده تا او با پرچم استرالیا توفیقاتش را ثبت کند، به شدت گلایه کرده‌اند.

جریانی که علیه فغانی شکل گرفته موضوع غیرقابل پیش‌بینی‌ای نبود. او خواسته یا ناخواسته در شرایطی قرار گرفت که انتقاد عده‌ای را به همراه داشته است. دلیلش واضح است؛ از نگاه این افراد، فغانی پس از حمایت و مشارکت آمریکا در حمله اسرائیل به ایران، نباید روی خوشی به دونالد ترامپ نشان می‌داد. هرچند که نقدها به همین‌جا خاتمه پیدا نمی‌کند و اکانت‌های منتسب به «طیف خاص» با الفاظ تندتری او را مورد نقد قرار داده‌اند.

کافی است فقط بخشی از این اکانت‌ها مورد بررسی قرار بگیرد تا مشخص شود که استفاده از واژه «وطن‌فروشی» با چه بی‌پروایی‌ای به علیرضا فغانی نسبت داده شده است. فغانی متهم به سرخم کردن مقابل ترامپ برای منافع شخصی و پشت کردن به وطن شده است. از همه عجیب‌تر اینکه کسی مثل علی‌اکبر رائفی‌پور که خودش را تئوریسین چنین جریانی می‌داند، فغانی را نقد کرده که چرا به خاطر دفاع از 1100 شهید «سیلی‌ای حواله ترامپ نکرده تا قهرمان ملی و منطقه‌ای شود».

درستی یا نادرستی چنین نگاهی نسبت به علیرضا فغانی، هنوز هم سوژه داغی در فضای مجازی است ولی کیست که نداند، چنین تحرکاتی، می‌تواند پیش‌مقدمه‌ای جهت نسخه‌پیچی برای تیم ملی در آستانه جام جهانی 2026 باشد. آن‌هایی که خواسته‌اند تا فغانی از روی خانواده شهدا خجالت بکشد و از آن مهم‌تر به ترامپ سیلی بزند، می‌پذیرند که تیم ملی ایران برای حضور در جام جهانی به کشوری سفر کند که به ایران حمله کرده است؟ آن‌هایی که امروز فغانی را سرزنش می‌کنند، قاعدتا نسخه پیچیده‌تری برای تیم ملی در آستانه برگزاری جام جهانی خواهند داشت. به ویژه اینکه مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال ایران هم از آمریکا در کنار اسرائیل با لفظ «جنایتکار» استفاده کرده و همین طیف از او انتظار خواهند داشت تا اقدام عملی در این زمینه صورت بگیرد.

اینجا دیگر محلی برای استثنا قائل شدن هم نخواهد بود؛ نمی‌توان کار فغانی را سیاسی توصیف کرد ولی تیم ملی را از این بازی سیاسی بیرون کشید. از طرفی نمی‌شود از علیرضا فغانی انتظار سیلی زدن به ترامپ را داشت ولی چنین انتظاری را از بقیه، به ویژه سیاست‌مردان ایرانی در مواجهه با آمریکا‌یی‌ها نداشت. پس، به نظر می‌رسد، این طیف خاص نقشه‌های مهم‌تری برای تیم ملی داشته باشند که قرار است در جام جهانی که به میزبانی آمریکا و 2 کشور دیگر برگزار شود. آیا طرح آن‌ها تحریم جام جهانی و نرفتن تیم ملی به آمریکا است؟