عظیم طهماسبی در گفتگو با خبر ساز افزود: ماندن یا رفتن از شهری که در آماج خطر است تصمیم دشواری است که به پیش فرض‌های متعددی برمی‌گردد.این طبیعت بشر است که وقتی جانش در معرض خطر است، سعی می‌کند از آن موضوع دور شود. این انتخاب، یک انتخاب عادی است.

وی بیان کرد: اما ماندن منوط به مسائل مختلفی است. از جمله برخی مشاغل در زمان جنگ نمی‌توانند مسئولیت خود را ترک کنند. یا نداشتن امکان اسکان در جای دیگر همگی منجر به ماندن جبری می‌شود.

این نویسنده و پژوهشگر انتخاب عاری از اجبار برای ماندن را به نوعی رزمی ‌حداقلی دانست و گفت: کمترین میزان مقاومت و ایستادگی همین ماندن است و به نوعی نبرد حضوری هر شهروند عادی است.

طهماسبی متذکر شد: وقتی افراد جامعه می‌مانند و نمی‌روند به نوعی کمترین میزان ایستادگی است. از سویی زمانی که جنگ تمام می‌شود، این ترک کردن‌ها حس و حال بدی برای فرد ایجاد خواهد کرد.

نویسنده و مترجم اضافه کرد: رنج کشیدن در شرایط بحرانی یک فضیلت است و اینکه من و شما در نقطه امنی نشسته و دورادور شاهد اتفاقات باشیم شاید خوشایند نباشد و به نوعی بعدها نمی‌توانیم مدعی مشارکتی واقعی از این اتفاق تلخ باشیم.