صبانیت و خشم، واکنش‌هایی طبیعی در برابر ناکامی، تهدید یا بی‌عدالتی‌اند، اما اگر کنترل نشوند، می‌توانند به آسیب‌های روانی، جسمی و اجتماعی منجر شوند. اسلام و روان‌شناسی هر دو، بر مدیریت خشم تأکید دارند.

امیر المومنین علی (علیه‌السلام) فرمودند: شجاع‌ترین مردم کسی است که بتواند به‌وسیله حلم و بردباری خشم خود را مهار سازد. علمای دین همواره با تأسی از قرآن و سیره معصومان علیهم‌السلام، بر کنترل خشم و اجتناب از عصبانیت نابجا تأکید فراوان داشته‌اند. آنان خشم را یکی از درهای ورود شیطان به قلب انسان دانسته و آن را زمینه‌ساز بسیاری از گناهان و سقوط اخلاقی معرفی کرده‌اند. برای نمونه، امام خمینی (ره) در چهل حدیث، خشم را از رذایل اخلاقی خطرناک می‌داند که اگر مهار نشود، انسان را از مسیر بندگی خدا خارج می‌کند.

در احوال خواجه نصیرالدین طوسی آورده‌اند، وقتی شخصی به خدمت خواجه آمد و نوشته‌ای از دیگری تقدیم وی کرد که در آن نوشته به خواجه بسیار ناسزا گفته و دشنام داده شده بود و نویسنده‌ نامه خواجه را «کلب بن کلب» خوانده بود. خواجه در برابر ناسزاهای وی با زبان ملاطفت‌آمیزی این گونه پاسخ گفت: این که او مرا سگ خوانده است درست نیست، زیرا که سگ از جمله‌ی چهارپایان است و... این خصوصیات در من نیست. قامت من راست و تنم بی پشم و ناطق و خندانم و... و بدین‌گونه او را پاسخ گفت با این زبان نرم بی آن که کلمه‌ درشتی بر زبان راند یا فرستاده‌ او را برنجاند.