سینا عضدی در فارین پالیسی نوشت:

تأثیرات سیاست فشار حداکثری: سیاست فشار حداکثری دولت ترامپ، شامل تحریم‌های شدید اقتصادی، نه‌تنها ایران را به عقب‌نشینی وادار نکرد، بلکه باعث تقویت دیدگاه‌های تندرو در داخل ایران شد و تمایل به مقاومت در برابر فشارهای خارجی را افزایش داد.

فرهنگ مذاکره در ایران: فرهنگ مذاکره در ایران بر پایهٔ بردباری، حفظ عزت ملی و مقاومت در برابر فشار استوار است. در این چارچوب، هرگونه عقب‌نشینی در برابر خواسته‌های خارجی بدون دریافت امتیازات ملموس، به‌عنوان ضعف تلقی می‌شود.

بی‌اعتمادی ناشی از خروج آمریکا از برجام: خروج یک‌جانبهٔ آمریکا از توافق هسته‌ای ۲۰۱۵ (برجام) و بازگرداندن تحریم‌ها، اعتماد ایران به تعهدات بین‌المللی ایالات متحده را به‌شدت کاهش داد و باعث شد ایران نسبت به مذاکرات جدید با تردید نگاه کند.

پیشنهاد رویکرد واقع‌بینانه‌تر: نویسنده پیشنهاد می‌دهد که به‌جای اصرار بر توقف کامل غنی‌سازی، آمریکا باید به دنبال توافقی باشد که در آن ایران سطح غنی‌سازی را محدود کند و نظارت‌های بین‌المللی تقویت شود. این رویکرد می‌تواند زمینه‌ساز توافقی پایدارتر و قابل‌قبول برای هر دو طرف باشد.

رویکرد حداکثری و فشارهای یک‌جانبه نه‌تنها به نتیجهٔ مطلوب نمی‌انجامد، بلکه ممکن است به تشدید تنش‌ها و افزایش خطر درگیری منجر شود. این رویکرد می‌تواند تهران را به سمت خروج از NPT سوق دهد و فضای منطقه‌ای را به‌شدت بی‌ثبات کند. تنها از طریق درک متقابل، احترام به حقوق مشروع طرف مقابل و اتخاذ رویکردی واقع‌بینانه می‌توان به توافقی پایدار دست یافت.