پارکینسون یکی از شایع‌ترین بیماری‌های نورولوژیک پیشرونده در میان سالمندان است که به‌دلیل آسیب به سلول‌های عصبی، با اختلالات حرکتی و غیرحرکتی متعددی همراه است. اگرچه درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما با مداخلات به‌موقع توانبخشی، مشاوره‌های روانشناسی و مراقبت‌های چندتخصصی می‌توان کیفیت زندگی بیماران را به شکل چشمگیری ارتقاء داد. در همین راستا، دکتر غلامعلی شهیدی، فوق تخصص مغز و اعصاب و از متخصصان اختلالات حرکتی در گفت‌وگو با ایسنا به مهم‌ترین چالش‌ها و ضرورت‌های مربوط به تشخیص، درمان و مراقبت از مبتلایان به پارکینسون در کشور پرداخت.

دکتر غلامعلی شهیدی، عضو هیات علمی دانشگاه تهران و فوق تخصص مغز و اعصاب و فلوشیب فوق تخصصی اختلالات گفت: شیوع پارکینسون در ایران مطابق با آمارهای جهانی است و یک درصد از افراد بالای ۶۰ سال به پارکینسون مبتلا می‌شوند. این بیماری در افراد مختلف، اشکال گوناگون با شدت و ضعف‌ها و میزان ناتوانی متفاوتی است، از این رو نیاز مبتلایان به روش‌های درمانی، متفاوت خواهد بود.

وی با بیان اینکه برای این دسته از بیماران، توانبخشی حرکتی از اهمیت بالایی برخودار است، اظهار کرد: از این رو نیاز به مراکز توانبخشی داریم که در حال حاضر در شهرهای اصلی کشور مراکز توانبخشی برای مبتلایان به پارکینسون راه‌اندازی شده است، ولی نیاز به ترویج است تا بیماران مبتلا به این مراکز هدایت شوند.

شهیدی با تاکید بر درمان‌های دارویی در کنار ارائه مشاوره‌های روانشناسی و روانپزشکی برای مبتلایان به پارکینسون، گفت: یکی از مسایل این بیماران، سیستم ارجاع آنها است که باید به صورت شبکه‌ای و با هماهنگی و همکاری متخصصان مختلف اجرایی شود تا تداخلی در درمان‌های متضاد برای این افراد ایجاد نشود.

این فوق تخصص مغز و اعصاب و فلوشیب فوق تخصصی اختلالات حرکتی در خصوص روش‌های پیشگیری و تشخیص زودهنگام این بیماری اظهار کرد: نمی‌توان گفت که روش‌های پیشگیری ولی در مورد همه بیماری‌ها توصیه‌هایی چون تغذیه سالم، خواب راحت و کافی، پرهیز از استرس و تحرک بدنی ارائه می‌شود.

شهیدی با بیان اینکه از زمان بروز علائم بیماری تا تشخیص آن وقفه یک ساله وجود دارد و اجتناب ناپذیر است، گفت: این بیماری درمان قطعی ندارد، درمان بهبود دهنده‌ای نیز برای این بیماری هنوز ارائه نشده است و هنوز دارویی که بتواند بیماری پارکینسون را متوقف کند و یا سلول‌های عصبی را حفظ کند، وجود ندارد و تنها عاملی که در روند جلوگیری از پیشرفت بیماری تاثیر مثبت دارد و به ترمیم سلول‌های عصبی کمک کند، ورزش است. ‌تا حدی در بررسی‌های تحقیقاتی نقش ورزش تایید شده است.

وی اضافه کرد: بر اساس تحقیقات انجام شده تاکید شده است که مبتلایان، زندگی توام با تحرک داشته باشند و خانه‌نشینی و بی تحرکی عاملی برای پیشرفت سریع‌تر ناتوانی حرکتی برای بیماران خواهد شد. خانواده‌ها نیز باید متوجه باشند که ممکن است بیماران مبتلا به دلیل اثراتی که بیماری در آنها ایجاد می‌کند، تمایلی به تحرک نداشته باشند، ولی خانواده‌ها از بی حرکتی آنها احساس رضایت نداشته باشند و آنها را تشویق به فعالیت کنند.

به گفته وی، اگر بیمار قادر به تحرک نیست، با جلسات منظم کاردرمانی و فیزیوتراپی این نقیصه برطرف شود.

این متخصص اختلالات حرکتی با تاکید بر اینکه که فیزیوتراپی و کاردرمانی در این بیماران نقش اساسی و عمده دارد، گفت: در درمان این بیماری نیز عجله‌ای صورت نگیرد، چرا که در این صورت از داروهایی استفاده می‌شود که عوارض بعدی را در پی خواهد داشت.