تریتا پارسی در اندیشکده کوئینسی در ۱۹ مه ۲۰۲۵ مقاله ای نوشت که ترجمه بخش هایی از آنرا می خوانید:

1. پافشاری استیو ویتکاف، فرستاده ترامپ، بر سیاست «غنی‌سازی صفر» در مذاکرات هسته‌ای با ایران، نه‌تنها راهی برای رسیدن به توافق نیست، بلکه پنجره دیپلماسی را نیز خواهد بست. ویتکاف اخیراً در مصاحبه‌ای تلویزیونی اعلام کرده که حتی ۱٪ توان غنی‌سازی برای ایران قابل پذیرش نیست و همه‌چیز باید با توافقی آغاز شود که هیچ سطحی از غنی‌سازی را مجاز نمی‌داند.

‌ه این خط قرمز طی ۲۵ سال گذشته نه‌تنها بی‌اثر بوده، بلکه باعث پیچیده‌تر شدن شرایط و مانع رسیدن به توافق‌های قابل راستی‌آزمایی شده است. او پیشنهاد می‌دهد که ترامپ باید به خط قرمز اصلی و اولیه خود، یعنی «جلوگیری از تسلیحاتی شدن برنامه هسته‌ای ایران»، بازگردد.

3. بیان علنی این سیاست افراطی، جو مذاکرات را به‌سمت تقابل سوق می‌دهد، مخصوصاً اگر ایران نیز واکنشی مشابه نشان دهد. در آستانه پایان مهلت سازوکار «ماشه» در شورای امنیت سازمان ملل، هرگونه تأخیر در روند دیپلماسی می‌تواند بسیار خطرناک باشد. از سوی دیگر، تلاش‌های آمریکا برای بازگرداندن تحریم‌ها از طریق سازوکار ماشه با مخالفت جدی چین و روسیه مواجه خواهد شد و کشورهای جنوب جهانی نیز از آن حمایت نمی کنند.

4. ویتکاف احتمالاً امیدوار است ایران تحت فشار، به توقف کامل غنی‌سازی تا پایان دوره ریاست جمهوری ترامپ تن دهد، اما این یک قمار بسیار ضعیف است، چرا که ایران سابقه‌ای در پذیرش توقف کامل غنی‌سازی—حتی بطور موقت—ندارد. او همچنین به تجربه اخیر حماس در توافق سه‌مرحله‌ای با اسرائیل اشاره می‌کند، که پس از اجرای مرحله اول، نتانیاهو آن را نقض کرد. ایران این وقایع را به دقت زیر نظر داشته است.

5. هدف «غنی‌سازی صفر» چیزی نیست جز طرحی برای سوق دادن مسیر به‌سوی جنگ، هدفی که پیش‌تر توسط جان بولتون و مایک پمپئو دنبال می‌شد. ترامپ که وعده داده بود از آغاز جنگی جدید در خاورمیانه پرهیز خواهد کرد، باید استراتژی بهتری برگزیند.