این یافته در جریان یک پروژه ساختمانی در منطقه تاریخی «باد کانشتات» (Bad Cannstatt) انجام شده و داده‌های تازه‌ای درباره‌ی استفاده نظامیان رومی از سواره‌نظام و رابطه‌ی میان سربازان و اسب‌هایشان فراهم کرده است.

کاوش‌ها که از ژوئیه ۲۰۲۴ آغاز شده بود، به دنبال اجرای یک پروژه مسکونی جدید توسط شرکت توسعه مسکن و شهرسازی اشتوتگارت بین خیابان‌های دوسلدورفر و بوتروپر انجام گرفت. طی این کاوش‌ها بیش از ۱۰۰ اسکلت اسب کشف شد که قدمت‌شان به قرن دوم میلادی بازمی‌گردد؛ زمانی که این منطقه یک پایگاه نظامی مهم برای نیروهای رومی به شمار می‌رفت.

به گفته‌ی سارا راث، باستان‌شناس ارشد، این اسب‌ها متعلق به یک یگان سواره‌نظام رومی به نام «آلا» بودند که بین سال‌های ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلادی در منطقه هالش‌لاگ مستقر بود. او افزود: «این یگان که نزدیک به ۵۰۰ سوار داشته، احتمالاً بیش از ۷۰۰ اسب در اختیار داشته، چراکه تلفات باید مدام جبران می‌شدند.»

محل تدفین حدود ۴۰۰ متر با دژ سواره‌نظام رومی و ۲۰۰ متر با نزدیک‌ترین سکونتگاه غیرنظامی رومی فاصله دارد. اسب‌ها در گورهای کم‌عمق، به پهلو و با پاهای خم یا درازشده دفن شده‌اند. نتایج تاریخ‌گذاری رادیوکربنی نشان داده که این تدفین‌ها به مرور زمان انجام شده‌اند، نه به‌دنبال یک رویداد فاجعه‌بار ناگهانی. روت گفته: «به‌نظر نمی‌رسد اسب‌ها همگی ناگهانی و به دلیل رخدادی همچون نبرد یا بیماری واگیردار مرده باشند، بلکه زمان حضور یگان آلا به‌دلیل بیماری، جراحت یا دیگر عوامل از بین رفته‌اند یا دیگر توان انجام وظایف نظامی را نداشته‌اند.»

اسبی که همراه چند شیء تدفینی دفن شده است
گمان می‌رود بیشتر این حیوانات به‌جای دفن آیینی، تنها دور ریخته شده‌اند، روشی کارآمد برای مدیریت تلفات مداوم در زمینه نظامی. در بیشتر موارد، اجساد به داخل گودال‌هایی کشیده شده و بدون توجه چندانی دفن شده‌اند. اما یک قبر با بقیه فرق داشت: در آن اسبی به همراه دو کوزه و یک چراغ روغنی کوچک دفن شده بود که با دقت در گودی پایش قرار داده شده بود، گورنهاده‌هایی که بیشتر برای انسان‌ها در نظر گرفته می‌شدند. روت در این باره گفته: «اینجا شاهد پیوندی ویژه میان مالک و اسب هستیم. با گذشت نزدیک به ۱۸۰۰ سال، اندوه از دست دادن این حیوان هنوز قابل‌لمس است.»

این جزئیات اثرگذار نشان می‌دهند دست‌کم یکی از سربازان رومی، اسب خود را نه تنها به عنوان ابزاری نظامی، بلکه به عنوان همراهی عزیز می‌نگریسته است.

در تضادی تلخ با دیگر بخش‌های این مکان، اسکلت انسانی یک مرد بالغ به شکل دمر و بدون هیچ شیء تدفینی کشف شد. این اسکلت میان بقایای اسب‌ها و در فاصله‌ای زیاد از گورستان انسانی سکونتگاه رومی قرار داشت. باستان‌شناسان گمان می‌کنند این فرد یا از طبقه‌ای مطرود بوده یا به دلیلی شایسته‌ی تدفین رسمی نبوده است.

باستان‌شناسان در جریان حفاری در محل پروژه ساختمانی در اشتوتگارت، گورستانی با بیش از ۱۰۰ اسب نظامی کشف کردند

این کشفیات فرضیه‌ای را که نخستین بار در دهه ۱۹۲۰ مطرح شده بود مبنی بر اینکه این مکان یک گورستان اسب در دوره رومی است، تأیید می‌کنند. آن زمان حین ساخت‌وساز، بقایای اسب‌هایی در این منطقه کشف شده بود. در آن دوران به این مکان «Schindanger» یا محوطه لاشه‌کشی گفته می‌شد؛ اصطلاحی تاریخی برای محل دفن حیوانات! اما یافته‌های جدید داستانی پیچیده‌تر از تدارکات نظامی، مدیریت حیوانات و روابط انسان و حیوان در دنیای روم باستان را روایت می‌کنند.

اکنون که کار میدانی به پایان رسیده، تحلیل‌های دیرین‌جانورشناسی آغاز شده تا قدمت، جنس، اندازه و وضعیت سلامت اسب‌ها در زمان مرگ بررسی شود. این تحقیقات تنها به چگونگی استفاده از این حیوانات نمی‌پردازد، بلکه به نحوه تغذیه، پرورش و مراقبت از آن‌ها نیز توجه دارد.

پژوهشگران امیدوارند بفهمند آیا این اسب‌ها از مناطق دیگر وارد شده‌اند یا در محل پرورش یافته‌اند، پرسشی که برای شهری چون اشتوتگارت که نامش از واژه کهن آلمانی stuotgarden به معنای «باغ مادیان» برگرفته شده، اهمیتی ویژه دارد.

اسب‌ های سواره‌نظام روم باستان بعد از 1800 سال از زیر خاک بیرون آمدند