یک وقت می‌‌گوییم على‌(ع) را که کشت و یک وقت می‌گوییم علی(ع) را چه کشت؟

اگر بگوییم على(ع) را که کشت، البته عبدالرحمن بن ملجم. اگر بگوییم على(ع) را چه کشت، باید بگوییم جمود و خشک‌مغزى و خشکه‌مقدسى. همینهایى که آمده بودند على(ع) را بکشند، از سر شب تا صبح عبادت می‌کردند.

واقعاً خیلى تأثرآور است. على(ع) به جهالت و نادانى آنها ترحم می‌‌کرد، تا آخر هم حقوق آنها را از بیت‌المال می‌‌داد و به آنها آزادى فکرى می‌‌داد.

ابن ابی‌الحدید می‌گوید: اگر می‌خواهید بفهمید که جمود و جهالت چیست، به این نکته توجه کنید که اینها وقتی که قرار گذاشتند این کار را بکنند، مخصوصاً شب‌ نوزدهم رمضان را انتخاب کردند. گفتند: ما می‌خواهیم خدا را عبادت بکنیم و چون می‌خواهیم امر خیری را انجام بدهیم، پس بهتر این است که این کار را در یکی از شبهای عزیز قرار بدهیم که اجر بیشتری ببریم.

اسلام و نیازهای زمان، ج۱، ص