چرا گذاشتن حلقه بر روی انگشت کسی به قصد ازدواج در تمامی فرهنگ‌ها وجود دارد و معنای یکسانی دارد؟

به نقل از دیسکاور مگزین نوشت، ممکن است تعجب کنید که پوشیدن حلقه در انگشت چهارم دست چپ سنتی است که قدمت آن حداقل به هزار سال پیش می‌رسد. این عمل از این باور سرچشمه می‌گیرد که سیاهرگی از این انگشت تا قلب کشیده شده است. این سیاه رنگ ورید آموریس نام دارد.

این ایده اغلب به مصریان، یونانیان و رومی‌های باستان نسبت داده می‌شود، اما ریشه‌های خود حلقه مبهم است. اغلب گفته می‌شود سنت حلقه‌های ازدواج از زمان مصر باستان شروع شده است. باستان شناسان حلقه‌های طلایی را در مصر کشف کرده‌اند که می‌تواند نشان دهنده کاربردهای مشابهی با حلقه‌های ازدواج امروزی باشد.

با این حال، قبل از سلطنت بطلمیوسیان، مراسم ازدواج رسمی در مصر باستان وجود نداشت. قراردادهای ازدواج اجرا می‌شدند، اما ترتیبات عمدتاً بین خانواده‌ها باقی می‌ماند. به احتمال زیاد استفاده از حلقه‌های ازدواج از مصر به یونانیان و اتروسک‌ها و در نتیجه به روم باستان گسترش یافته است.

گرچه یونانیان باستان حلقه‌ها را به عنوان نماد عشق و نه ازدواج رد و بدل می‌کردند. این پیشینه تاریخ حلقه‌های ازدواج است، اما حلقه‌های نامزدی از چه زمانی و در کجا رواج پیدا کردند؟ وقتی صحبت از منشأ استفاده از حلقه‌ها برای نامزدی می‌شود، همه تحقیقات به رم ختم می‌شوند؛ یا حداقل اینطور به نظر می‌رسد.

کارن کلایبر هرش، استاد یونان و روم کلاسیک در دانشگاه تمپل، توضیح می‌دهد که حلقه‌های رومی با حکاکی دست‌های در هم گره خورده معمولاً به عنوان حلقه نامزدی شناخته می‌شوند. این حکاکی دست‌های گره خورده نماد مشترک یونانی‌ها و رومی‌ها است و به این واقعیت که بین این مردمان مبادله متقابل وجود داشته است اعتبار می‌بخشد.

کلایبر هرش، نویسنده کتاب «عروسی رومی: آیین و معنا در دوران باستان» می‌گوید به طور کلی، حلقه‌ها برای فرهنگ‌های باستانی بسیار مهم بودند. آنها نشان دهنده ثروت و موقعیت بودند، توسط کسانی که نقش‌های سیاسی خاصی داشتند پوشیده می‌شدند و با اهمیتی نمادین و مذهبی داشتند.

شواهد دیگری نیز بر استفاده از حلقه‌ها در نامزدی رومی‌ها تأکید می‌کنند: برای مثال، پلینی بزرگ، طبیعیدان، فیلسوف طبیعی و نویسندهٔ رومی و مولف دانشنامهٔ تاریخ طبیعی، اشاره کرد که در زمان او «حلقه‌ای آهنی هنگام نامزدی برای زنی فرستاده می‌شد و هیچ سنگی بر روی این حلقه‌ها نبود.»

کلایبر هرش می‌گوید: «شواهد کافی وجود دارد که بگوییم حلقه‌ها به عنوان یک وعده داده می‌شدند. این حلقه در مراسمی به نام اسپونسالیا، یک ترتیب غیررسمی برای ازدواج، معمولاً بین داماد و پدر عروس، تقدیم می‌شود.»

این حلقه‌های نامزدی به عنوان آنولی پرونوبی شناخته می‌شوند و ممکن است در طول زمان تغییر کرده باشند، از حلقه‌های آهنی ساده که پلینی توصیف کرده تا حلقه‌های ساخته شده از نقره و طلا بودند. تقریباً در قرن سوم پس از میلاد، به نظر می‌رسید که رسم معمول در میان قشر مرفه با سنگ‌های قیمتی زینت داده می‌شدند.

اگرچه حلقه‌های ازدواج رومی در حد یک هدیه باقی ماندند و احتمالاً مورد استفاده روزانه قرار نمی‌گرفتند، اما استفاده از حلقه‌های ازدواج رومی ممکن است الهام‌بخش استفاده از آنها در مراسم عروسی توسط کلیسای مسیحی باشد.

در قرون وسطی، آنها به نماد عشق و یک اتحاد دائمی تبدیل شده بودند. بنابراین، گذاشتن حلقه در انگشت کسی به قصد ازدواج، غرق در تاریخ است. البته، همه بخش‌های این سنت باستانی نیستند: حلقه‌های نامزدی مدرن و الماس‌کاری‌شده به عنوان نتیجه بازاریابی حیله‌گرانه که تنها به اواسط قرن بیستم بازمی‌گردد، شکل گرفتند.