ورزشگاه آزادی طبق اعلام رسمی مسوولانش در صورت استفاده از صندلی تمامی سکو‌ها ۷۸۰۰۰ نفر گنجایش دارد. تعداد تماشاگران در بازی حساس پرسپولیس و النصر دو هفته قبل با وجود در اختیار بودن و پر شدن گنجایش سکو‌های طبقه اول شمالی ۷۰۳۵۰ نفر اعلام شد. برای بازی استقلال و النصر شب گذشته، صندلی سکو‌های طبقه اول شمالی کنده شده و جمعیت فشرده آنجا حضور نداشت، اما تعداد حضور تماشاگران ۷۵۱۳۰ نفر ثبت شد. صندلی‌های ضلع جنوبی طبقه اول استادیوم در هر دو بازی هم از دسترس خارج بود.

حالا با چنین شرایطی چطور تعداد تماشاگران پرسپولیس در شرایطی که ظرفیت سکو‌ها بیشتر و فشردگی جمعیت به همین شکل بود ۵ هزار نفر کمتر از تماشاگران استقلال است؟ ایران همیشه به حضور و حمایت هواداران و مردم در استادیوم‌ها به عنوان صاحبان اصلی فوتبال می‌نازد. چقدر شیرین است که الان بحث بر سر این باشد رکورد اول و دوم پرتماشاگرترین بازی فصل لیگ نخبگان متعلق به پرسپولیس ایران بود یا استقلال ایران (طبق آمار ثبت شده این عنوان به استقلال رسید).

نکته، اما اینجاست که برای تحلیل و بررسی این وضعیت، با نگاه کردن از هر زاویه دوربینی، چیزی جز سو‌مدیریت و نقش آفرینی مافیای بلیت فروشی مشاهده نمی‌کنیم در هر دو مسابقه بیش از ۳۰ تا ۳۵ هزار نفر بیشتر از ظرفیت بلیت فروشی انجام شده به استادیوم آمدند و این خلاف قانون و استاندارد‌ها بوده و هست. فساد مالی احتمالی و سو مدیریت قطعی پشت این جریان تحت تاثیر حضور همیشگی پرشور مردم پنهان می‌شود.

همه می‌دانیم که آمار ارائه شده در هر دو مسابقه صددرصد دقیق نبوده و برای هر دو بازی جان انسان‌ها به خاطر فشردگی شدید جمعیت حاضر در سکو‌ها در خطر بوده است و احتمالا کنفدراسیون فوتبال آسیا برای هر دو بازی جرایمی در نظر بگیرد. و در نهایت همه می‌دانیم که بلیت فروشی الکترونیکی و استانداردسازی حضور تماشاگران در استادیوم یک دروغ بزرگ تاریخی به مردم ایران بود و تا به امروز یک بار هم به درستی اجرا نشده است.

اینکه تعداد تماشاگران کدام دیدار با توجه به وضعیت استادیوم بیشتر بود به بحث شیرین هواداران دو تیم در شبکه‌های اجتماعی تبدیل شده است. برای فوتبال ایران تماشاگران همه تیم‌ها روی سر باشگاه‌های مختلف قرار دارند. اما حقیقت واقعی این بوده که شأن تمام طرفداران فوتبال رو به رو بودن با مدیریت و امکاناتی بهتر از این وضع فعلی است.