این پرونده جنجالی از اواسط سال 1399 با شکایت یک زن جوان آغاز شد. او در شکایت خود به پلیس گفت که در پارک مهرگان در حال قدم زدن بود که مردی با لهجه غیرایرانی به بهانه پرسیدن ساعت به او نزدیک شد و با تهدید چاقو، او را به محل خلوتی کشاند و مورد آزار قرار داد.

این زن به دلیل ترس و صدای ناگهانی، موفق به فرار شد.

چند روز بعد، دختر دیگری که به همین شیوه مورد تعرض قرار گرفته بود، به پلیس مراجعه کرد و شکایت خود را ثبت کرد. او نیز از تهدید چاقو و سرقت گوشی و دستبندش خبر داد.

با ادامه تحقیقات، 7 شاکی دیگر نیز با شکایت‌های مشابه به پرونده اضافه شدند. مأموران پس از انجام عملیات گسترده، موفق به شناسایی و دستگیری متهم شدند.

متهم پس از انتقال به پلیس آگاهی، تمامی اتهامات را رد کرد و ادعا کرد که شاکی‌ها دروغ می‌گویند. اما یکی از شاکی‌ها با ارائه مدرک DNA که توسط پزشکی قانونی تأیید شده بود، ثابت کرد که او عامل تعرض بوده است.

با تکمیل تحقیقات، پرونده به شعبه 11 دادگاه کیفری یک استان تهران ارسال شد. در اولین جلسه دادگاه، 6 نفر از شاکی‌ها حضور داشتند و همگی خواستار اشد مجازات برای متهم شدند. متهم نیز در دفاعیات خود مدعی شد که هیچ‌کدام از شاکی‌ها را نمی‌شناسد.

در دومین جلسه دادگاه، سه شاکی دیگر نیز شکایت‌های خود را مطرح کردند و متهم همچنان اتهامات را رد کرد. وی در دفاع از خود گفت: من خودم همسر و فرزند دارم و به آنها علاقه‌مند هستم و چشمانم هیچ زنی را نمی‌بیند که بخواهم آزار بدهم.

قاضی پس از بررسی مدارک موجود، متهم را به اعدام محکوم کرد. اما با اعتراض متهم، پرونده به دیوان‌عالی کشور رفت و حکم اعدام شکسته شد.

در سومین جلسه دادگاه، شاکیان دوباره شهادت دادند و متهم همچنان اتهامات را انکار کرد. در نهایت، قاضی متهم را به اعدام به دلیل تجاوز به عنف به یکی از شاکی‌ها محکوم کرد و همچنین برای آزار چند شاکی دیگر به 2 سال حبس و پرداخت دیه محکوم شد.