حمله جریان رادیکال به محمدجواد ظریف امری جدید نیست. اینکه او از دید بخش مهمی از افکار عمومی همچنان یک چهره تأثیرگذار است و حتی توانست نقش پررنگی در انتخابات چهاردهم ایفا کند، باب میل رادیکال‌هایی که همیشه با خواست اکثریت مردم در چالش قرار گرفته‌اند، نبوده و نیست.
از این‌رو، از زمان انتصاب محمدجواد ظریف به معاونت راهبردی ریاست‌جمهوری، موج تقابل با او افزایش یافته و برخی از مخالفان دولت با اصرار و جدیت، پیگیر کنارگذاشتن ظریف از دولت هستند و حتی کار را به شکایت در قوه قضائیه نیز رسانده‌اند. قوه قضائیه اما آب پاکی را روی دست‌شان ریخت و حکم دستگاه قضا مبنی بر بلامانع‌بودن حضور ظریف در محل خدمت خود به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور در فضای مجازی مورد توجه قرار گرفت.
البته پیش از آن هم رادیکال‌ها تهدید به محاکمه و برکناری رئیس‌جمهور را مطرح کرده بودند تا اگر ظریف حذف نشود، پزشکیان را به ۱۵ سال زندان محکوم کنند. البته این تهدید هم ادعایی پوچ بود و بی‌تأثیر.
اما همه اینها پایان ماجرای تقابل با ظریف نبود و دیروز رادیکال‌ها با طرح لایحه جدید دولت، فرصتی تازه برای تاختن به ظریف یافتند تا بهارستان دیروز به جای محلی برای قانون‌گذاری، به مکانی برای تسویه‌حساب سیاسی کهنه این افراد با ظریف تبدیل شود.
هرچند محمدباقر قالیباف نیز پس از رأی‌گیری گفت: «اصل موضوع این است که افرادی که سفیر جمهوری اسلامی ایران و وابستگان کشور هستند و مأموریت خارج از کشور انجام می‌دهند، این مشکل برای آنها وجود دارد. بر همین اساس، فوریت آن رأی نیاورد. ولی به صورت عادی این لایحه به کمیسیون مربوطه ارجاع داده می‌شود تا رسیدگی کنند».
درست است که فقط فوریت رأی نیاورده، اما رسیدگی معمولی به معنای طولانی‌شدن روند بررسی و حتی خاک‌خوردن لایحه در صف طویل طرح‌ها و لوایح خواهد بود.
به هر حال، با ۲۰۷ رأی مخالف، یک‌فوریتی لایحه‌ای که مدنظر دولت بود رأی نیاورد تا در کنار جریان رادیکال، حتی مستقلین و اصولگرایان معتدل نیز تحت تأثیر جو رادیکال‌ها پشت دولت را خالی کنند.
به غیر از نمایندگان تندرو مجلس، مستقلین و اصولگرایان مستقل چرا پشت ظریف را خالی کردند؟
