به گزارش نوروساینس‌نیوز، پژوهش جدید درباره فنچ‌های گورخری نشان می‌دهد که استرس در گروه‌های اجتماعی پخش می‌شود و حتی بر آن‌هایی که مستقیماً در معرض عوامل استرس‌زا قرار ندارند، تأثیر می‌گذارد.
پرندگانی که در گروه‌هایی با اعضای استرسی‌تر قرار داشتند، کاهش تحرک و تغییراتی در رفتارهای اجتماعی، از جمله کاهش پیوندهای اجتماعی، از خود نشان دادند. این اثر سرایت استرس می‌تواند بر دسترسی به منابع و انسجام گروهی تأثیر بگذارد و نشان می‌دهد که استرس در یک فرد می‌تواند پیامدهای گسترده‌ای داشته باشد.
این یافته‌ها نشان می‌دهند که چالش‌های محیطی، مانند شهرنشینی و تغییرات آب‌وهوایی، ممکن است در جوامع حیوانی موج ایجاد کنند. چنین سرایت استرسی می‌تواند دینامیک گروه و تناسب فردی را دگرگون کند و بر بقا و تولیدمثل تأثیر بگذارد.
جزئیات جدید تحقیق
زیستگاه‌های حیوانات در حال حاضر به دلیل شهرنشینی و تغییرات آب‌وهوایی به سرعت و به طور گسترده‌ای در حال تغییر هستند. در نتیجه، حیوانات به طور فزاینده‌ای در معرض عوامل استرس‌زا قرار می‌گیرند.
با این حال، تا کنون تحقیقات کمی درباره این موضوع انجام شده است که چگونه سطح استرس فردی بر گروه و رفتار دیگر اعضای گروه که ممکن است خودشان با عامل استرس‌زا مواجه نشده باشند، تأثیر می‌گذارد.
هانجا برندل، زیست‌شناس رفتاری در دانشگاه کنستانز، به همراه همکارش آزمایش‌هایی را بر روی ۹۶ فنچ گورخری انجام دادند.
هدف آن‌ها این بود که دریابند آیا و چگونه پاسخ‌های استرسی پرندگان منفرد بر سایر اعضای گروه تأثیر می‌گذارد.
در سه مرحله آزمایش چهار هفته‌ای، برخی از اعضای گروه‌های فنچ گورخری در معرض عوامل مختل‌کننده مختلف قرار گرفتند که منجر به استرس می‌شد.
سپس دوربین‌ها به‌طور دقیق ثبت کردند که استرس چگونه بر رفتار پرندگان در معرض استرس تأثیر گذاشت ومهم‌تر از آن، این تغییرات به نوبه خود چگونه بر رفتار و تولیدمثل دیگر اعضای گروه که با عوامل استرس‌زا مواجه نشده بودند، اثر داشت.
علاوه بر این، پژوهشگران سطح هورمون استرس کورتیزول را در پرهای دم این حیوانات اندازه‌گیری کردند.
استرس مسری است
هانجا برندل می‌گوید: «آزمایش‌های ما نشان می‌دهند که پاسخ‌های استرسی می‌توانند فراتر از افراد به سایر اعضای گروه اجتماعی آن‌ها سرایت کنند، حتی به آن‌هایی که خودشان در معرض استرس قرار ندارند.»
او افزود: «در گروه‌هایی که درصد بیشتری از پرندگان استرس را تجربه می‌کردند، این اثر به شکل قوی‌تری مشاهده شد.»
محیط اجتماعی بر فعالیت و رفتار اجتماعی فنچ‌های گورخری که خودشان استرس را تجربه نکرده بودند، تأثیر گذاشت. واکنش آن‌ها مشابه واکنش فنچ‌های گورخری بود که استرس را تجربه کرده بودند.
پژوهشگران مشاهده کردند که پرندگان در گروه‌هایی که بخش بزرگی از اعضای آن تحت استرس قرار داشتند، تحرک کمتری داشتند.
براندل توضیح می‌دهد: «برای پرندگان وحشی، این کاهش سطح فعالیت می‌تواند به عنوان مثال، به معنای کاوش کمتر در محیط اطراف و محدود کردن دامنه حرکت آن‌ها باشد که به نوبه خود می‌تواند به دسترسی کمتر به منابع منجر شود.»
این آزمایش همچنین نشان داد که حضور اعضای گروه تحت استرس، رفتارهای اجتماعی سایر اعضای گروه را تغییر می‌دهد. پرندگانی که در معرض عامل استرس‌زا قرار نگرفته بودند، بیشتر به پیوندهای اجتماعی موجود تکیه می‌کردند.
دامین فارین می‌گوید: «این بدان معناست که استرس در یک گروه می‌تواند بر انسجام اجتماعی آن تأثیر بگذارد. در عین حال، کاهش پیوندهای اجتماعی ضعیف، خطر انتقال استرس را کاهش می‌دهد.»
استرس بین پرندگان مسری است!
