هرچند از میان 35 کشور عضو شورای حکام چین، روسیه و بورکینافاسو به آن رای مخالف و 12 عضو در حال توسعه مانند برزیل، آفریقای جنوبی، هند و مصر رای ممتنع دادند، اما این پیش‌نویس به منظور اعمال فشار بر ایران باز هم به تصویب رسید.
به علاوه، این قطعنامه در حالی در شورای حاکم تصویب شد که پیش از آن، «رافائل گروسی» مدیرکل آژانس سفری به ایران انجام داده و در آن تعاملات مثبت بین دو طرف انجام شده و ثمرات مثبتی مانند موافقت ایران با توقف افزایش ذخایر اورانیوم 60 درصدی حاصل شد. این گرایش مثبت مورد استقبال گسترده جامعه جهانی قرار گرفته بود.
اما دقیقا در میان همین فضای مثبت بود که آمریکا و تروئیکای اروپا پیش‌نویس قطعنامه‌ای را به منظور اعمال فشار بر ایران به شورای حکام ارائه داده و به تصویب رساندند.
این دقیقا رویدادی «کپی شده» از مورد ژوئن سال جاری است چون در آن مورد، تروئیکای اروپا پس از سفر گروسی به ایران، پیش‌نویس مشابهی به شورای حکام داده و آن را هم تصویب کردند.
این اقدامات تکراری تروئیکای اروپا باعث شد که افکار عمومی هدف واقعی این کشورها و آنکه آیا آنها واقعا به دنبال حل مساله هستند، زیر سئوال ببرند.
وقایع گذشته بارها این نکته را به اثبات رسانده که ایجاد عمدی تقابل در شورای حاکم به منظور ایجاد تنش نه تنها مساله را حل نمی‌کند بلکه آینده همکاری ایران با آژانس را بر هم می‌زند. اعلام راه‌اندازی سانتریفیوژهای جدید و پیشرفته از سوی ایران مدرکی دال بر این نکته است.
مهم‌تر این که بر همگان آشکار شده که اجرای برجام چگونه وارد بن بست شده و دلیل آن، پاره شدن توافقانامه برجام توسط آمریکا بود. حالا تروئیکای اروپایی که فقط روی اعمال فشار بر ایران متمرکز هستند، در واقع چشم خود را به روی منشاء این بن بست بسته‌اند و این در حالی است که یگانه راه برون‌رفت از آن، ادامه تلاش‌های سازنده دیپلماتیک و سیاسی در قالب پلفتفرم‌های چندجانبه توسط همه طرف‌هاست.
ایجاد عمدی تقابل در شورای حکام آژانس به جایی نمی‌رسد
