نان گدایان در روغن است! حتی اگر نخواهیم به اخباری در این رابطه که تنها در یک بازه زمانی کوتاهی از جستجوگر گوگل استخراج شده استناد کنیم، می‌توانیم تنها با یک چشم چشم کردن به فضای پیرامونی‌مان این مهم را بفهمیم.
اگرچه شیوه تکدی‌گری هم مثل خیلی چیزهای دیگر در این سالها شامل تغییراتی شده اما اساس همان است که بود. اگرچه هنوز هیچ آمار رسمی از تعداد متکدیان وجود ندارد و همان اعداد دست به دست شده هم بر حسب حدس و گمان است اما می‌توان به داده‌های جالب‌توجهی هم در این میان پی برد.
به عنوان مثال حالا می‌دانیم درآمد متکدیان شهرهای بزرگ آنقدر هست که بسیاری از آنها از کشورهایی همچون پاکستان با اخذ ویزای توریستی چند هفته‌ای را در خیابان‌های تهران سر می‌کنند تا با جیب پرپول این مسافرت کاری را به پایان ببرند.
موضوع خیلی هم به افزایش فقر در جامعه ارتباطی ندارد، هرچند خوراک مناسبی برای رسانه‌های معاند جور می‌کند . بیشتر از آنکه جمعیت روبه افزایش متکدیان نشانه بدتر شدن وضعیت معیشتی مردم باشد، آسیب‌های اجتماعی دیگری همچون اعتیاد، کارتن‌خوابی و رواج مشاغل کاذب بسیار دیگر همچون یک نشانگر قوی در این راستا عمل می‌کند. درآمد متکدیان شهر بیشتر از آن چیزی است که بخواهیم از صفت کم‌برخوردار و فقیر از آنها استفاده کنیم. آنقدر زیاد که مثل خیلی موارد دیگر متکدیان در ایران هم زیر چتر یک «مافیا» قرار دارند. مافیایی با گردش مالی شگفت‌انگیز.
یک متکدی در شهری همچون زنجان با روزی تنها 6 ساعت توانسته درآمدی معادل ماهیانه 60 میلیون تومان به دست بیاورد
پیگیری‌های خبر ساز از یکی از سرشاخه‌های متکدیان اعداد عجیبی را پیش روی چشم ما می‌گذارد. او اعداد میلیونی اعلام شده درباره درآمد متکدیان را کمتر از آنچه در واقعیت است می‌داند، به عنوان مثال اینکه یک متکدی در شهری همچون زنجان با روزی تنها 6 ساعت توانسته درآمدی معادل ماهیانه 60 میلیون تومان به دست بیاورد را یک گدای آماتور می‌داند!
چرا که همین حالا فقط برای اجاره سرقفلی گدایی در یک منطقه تهران شما باید رقمی معادل 250 میلیون تومان فقط به سرشاخه گدایی آن منطقه بپردازید. همه جای تهران شامل سرقفلی نمی‌شود، آنطور که او می‌گوید سرقفلی هم میان سرشاخه‌های تکدی‌گری دست به دست می‌شود، به این معنا که با اجاره یک منطقه، گدایان سرشاخه مورد نظر آن منطقه را قرق می‌کنند. مرغوب‌ترین و البته گران‌ترین منطقه تهران برای گدایی حوالی امامزاده صالح است.
منطقه‌ای که درآمد گدایی در آن به روزانه 15 میلیون تومان برای هر گدا هم می‌رسد. پس از این منطقه که اجاره سرقفلی آن ماهیانه 250 میلیون تومان آب می‌خورد حرم شاه‌عبدالعطیم در شهر ری از مرغوب‌ترین مکان‌هاست.
تنها مکان و جغرافیا ضمانت درآمد چندده میلیونی نیست و احتمالا ترفندهای متکدیان هنوز هم تاثیرگذار است. ترفندهایی که احتمالا به چشم بسیاری از ما آشناست، نوزاد شیرخواره کم‌جانی که روی دست زنی ترحم می‌خرد، پیرمرد اندوهگینی که کنار یک ترازوی شکسته نشسته است و البته تصویر آشنای کودکی که کنار بساط گدایی در حال نوشتن مشق شب است.
تلخ ماجرا اینکه همان نوزادان شیرخواره هم با رقم‌های میلیونی قابل توجهی به گدایان شهر اجاره داده می‌شوند. احتمالا جماعت متکدی روی بذل و بخشش جامعه ایرانی هم حساب ویژه‌ای باز کرده است. بررسی شاخص‌های یاریگری نشان می‌دهد ایرانی‌ها در جهان از جایگاه قابل توجهی برخوردارند، به این معنا که دست‌گیری آنها از افراد محتاج نسبت به میانگین‌های جهانی بسیار بالاتر است. در تازه‌ترین پیمایش ارزش‌ها و نگرش ایرانیان هم می‌توان به آمار جالب‌توجهی برخورد که احتمالا مورد تحلیل متکدیان هم قرار گرفته است، مثلا نزدیک به 50 درصد مردم معتقدند که بخشش در جامعه ایرانی «بسیار زیاد رواج» پیدا کرده است.
نکته جالب توجه در میانه این آمار اینکه این باور نزد آنها که درآمد کمتری دارند به شکل عجیبی بیشتر است، این آمارها یعنی آنها که درآمد کمتری دارند جیب متکدیان را پرپول‌تر می‌کنند.
بده در راه گدا / سرقفلی گدایی چقدر است؟
