رای‌گیری شورای امنیت سازمان ملل متحد درباره پیش‌نویس قطعنامه آتش بس که توسط 10 عضو غیردائم شورای برای ایجاد آتش‌بس در غزه ارائه داده شد بود چهارشنبه 20 نوامبر (30 آبان)، برگزار شد اما این قطعنامه به دلیل استفاده مجدد آمریکا از وتوی خود ناکام ماند و به تصویب نرسید. شایان ذکر است که 14 کشور دیگر عضو شورای امنیت به پیش نویس قطعنامه آتش‌بس در غزه رای موافق دادند.
بر اساس ادعای «رابرت وود» معاون نماینده آمریکا در سازمان ملل پیش از رای گیری، دلیل وتوی این قطعنامه از سوی ایالات متحده، به اصطلاح «عدم ارتباط پیش‌نویس با موضوع گروگانان» بود اما هنگامی که از او سئوال شد چگونه باید چنین «ارتباطی» ایجاد شود، او از پاسخ به سوال خودداری کرد.
این نخستین بار نیست که آمریکا در هنگام وتوی قطعنامه‌های مشابه شورای امنیت برای ایجاد آتش‌بس در غزه این گونه توضیحاتی داده است. به عنوان مثال، پس از وتوی پیش‌نویس قطعنامه ارائه شده توسط الجزایر، آمریکا دلیل وتوی آن را این گونه اعلام کرد که «توقف عملیات نظامی در عین عدم تضمین آزادی افراد بازداشت شده نزد حماس درگیری را تمدید می‌کند.»
از آغاز دور کنونی درگیری بین فلسطین و اسرائیل، آمریکا در شورای امنیت 6 بار قطعنامه‌های مربوط به این موضوع را وتو کرده است که از میان آنها، 5 بار برای جلوگیری از آتش‌بس در غزه از حق وتو استفاده کرده است.
این در حالیست که در یک بازه زمانی طولانی‌تر حتی، آمریکا در رای‌گیری به قطعنامه‌های مربوط به موضوع فلسطین ده‌ها بار از حق وتو استفاده کرده است.
تکرار این اقدام و یکنواختی دلیل ادعایی، ما را به این فکر انداخته است که آیا آمریکا به منظور دفاع از متحدش در خاورمیانه از حق وتو استفاده می‌کند؟
حق وتو حقی متعلق به پنج عضو موسس سازمان ملل از جمله آمریکاست. اختصاص این حق به آنها نشانگر اعتماد جهان به آنهاست و ایالات متحده نیز باید به طور مسئولانه و محتاطانه از این حق استفاده کند و این حق را مسئولیت بداند نه حق ویژه و انحصاری برای دفاع از متحدان خود.
حق وتو به منزله مسئولیت است نه حق انحصاری برای دفاع از متحدان
