دو هفته از پیروزی دونالد ترامپ در شصتمین انتخابات ریاست‌جمهوریِ ایالات متحده می‌گذرد و رئیس‌جمهور منتخب برای انتخاب کابینه و بخش‌های کلیدی دولت، افرادی را معرفی کرده است.
آغاز دورۀ نخستِ ریاست جمهوری ترامپ با آشفتگی‌هایی همراه بود، اما این بار قبراق و منظم است، برنامۀ روشن و اطرافیان وفاداری دارد. تمرکز اصلی‌اش هم بر مهاجرت و سیاست خارجی است.
او وعده داده به جنگ‌ها پایان دهد، مالیات‌ها را کاهش دهد، تعرفه‌های سخت‌گیرانه‌ای روی کار بیاورد، آشوبگران را در مضیقه قرار دهد، از دشمنان انتقام بگیرد و عظمت را دوباره به آمریکا بازگرداند. گزینه‌های پیشنهادیِ او برای تصدیِ سمت‌های کلیدی در دولت جدید، حاکی از آن است که ترامپ وفاداری را به تجربه و حرفه‌ای‌گری ترجیح می‌دهد. انتخاب پرحاشیۀ مت گیتس، تولسی گابارد و پیت هجست گویای همین اصل است.
او کم‌ترین مخالفتی را برنمی‌تابد و از حالا به نمایش قدرت در برابر سناتورهای جمهوری‌خواه روی آورده است؛ درنتیجه به سوابق حرفه‌ایِ افراد بی‌توجه است و ابایی ندارد که نمایندۀ پرحاشیۀ کنگره را برای دادستانی کل، مجریِ فاکس‌نیوز را برای وزارت دفاع و مخالفِ واکسیناسیون عمومی در سال‌های مرگبار کرونا را برای وزارت بهداشت برگزیند. گفت گویی که پیش روی شما قرار دارد، گپ‌و‌گفتِ تحلیلی دو ستون‌نویسِ نیویورک‌تایمز پیرامون انتصاباتِ پرحرف‌وحدیثِ ترامپ است. «جیل کالینز»، ستون‌نویس نیویورک‌تایمز و اولین زنی است که به سمت سردبیر مؤسسۀ تایمز انتخاب شد. «برت استفنز»، ستون‌نویس نیویورک‌تایمز و تحلیل‌گر مسائل سیاسی و فرهنگی است. آن‌ها هر هفته، حول یکی از موضوعات مهم روز با هم گفت‌و‌گو می‌کنند.
بخش درخشان گفت‌و‌گو آن‌جاست که برت جسورانه به بایدن می‌تازد و وضع موجود را حاصل اشتباهاتِ سیاسیِ او قلمداد می‌کند.
او می‌گوید: «بایدن با غرور کذایی‌اش، بزرگ‌ترین دستاورد خود یعنی شکستِ دونالد ترامپ را نابود کرد. با تردیدِ بیجا نتوانست به چشم‌گیرترین هدف دورۀ خود یعنی شکست روسیه در میدان نبرد با اوکراین، جامۀ عمل بپوشاند. با بی‌توجهی به مطالبات اکثریت، اجازه داد بحران مهاجرتِ قابل پیشگیری، پابه‌پای رشد افسارگسیختۀ تورم پیش برود؛ تورمی که نتیجۀ هزینه‌های حساب‌نشده و بی‌پروای او بود. با بی‌احتیاطی، وزارت دادگستری را موظف کرد تا سَلَف خود را چنان پیگرد کند که شهرت سیاسی‌اش احیا شود. با خودفریبی و بی‌صداقتی همراه با سکوت و انفعالِ نزدیکانش، کوشید تا زوال ذهنی‌اش را بپوشاند و با قصور سیاسی، کامالا هریس را به‌عنوان نامزد دموکرات‌ها انتخاب کرد. بایدن می‌توانست زودتر کنار بکشد و عرصه را به افراد شایسته‌تری واگذار کند. او باید روند بازتری فراهم می‌کرد که نامزد بهتری روی کار بیاید.»
شایان ذکر است که مقالات ترجمه‌شده در این بخش، صرفاً بازتاب دیدگاه نویسنده و در راستای بررسی مطبوعات جهان است.
جیل کالینز : برت، به‌نظرت بدترین انتخاب ترامپ برای کابینه‌اش کدام است؟ می‌دانم که انتخاب‌های زیادی وجود دارد، اما به‌ویژه در مورد مت گیتس نظراتی دارم.
برت استفنز: هیچ‌کدام. من همۀ ماگائیست‌ها (راست افراطی، حامیان ترامپ) را دوست دارم. (می‌خندد)جیل کالینز : بامزه بود.
[م. از بین همۀ انتخاب‌های ترامپ برای کابینه‌اش، انتخاب «مت گیتس» به عنوان گزینۀ پیشنهادی برای دادستانیِکل، بحث‌برانگیزترین بوده است. گیتس اهل فلوریدا است. 42 ساله است و در رشتۀ حقوق تحصیل کرده. او را بیشتر با تلاش برای برکناریِ هم‌حزبی‌اش کوین مک‌کارتی (رئیس وقتِ مجلس نمایندگان)، تفرقه‌افکنی در جلسات کنگره، خشونت کلامی و دشمن‌تراشی‌های مداوم می‌شناسند. گیتس حتی در میان هم‌حزبی‌هایش دشمنان فراوانی دارد. ظاهراً انتخاب او برای سمت دادستانیِکل، حاکی از این پیام به جمهوری‌خواهان است که پست‌های دولت دومِ او به نیروهای وفادار تعلق خواهد گرفت. انتخاب او در حالی صورت گرفته که «مریک گارلند» (دادستان‌کلِ دولت جو بایدن) پیش از تصدیِ این سمت، قاضی ارشدِ دادگاه استیناف بود و دو انتخاب ترامپ در دور نخست ریاست‌جمهوری‌اش، یعنی «جف سشنز» و «بیل بار» هم سیاستمدارانی کهنه‌کار و باسابقه بودند. انتخاب جنجالیِ رئیس‌جمهور منتخب آمریکا حتی جمهوری‌خواهان را شگفت‌زده کرده واکنش‌های متفاوتی در بین سیاستمداران و صاحب‌نظران برانگیخته است. طرفداران ترامپ ازجمله ایلان ماسک، از تصمیم او برای انتخاب این سیاستمدارِ راستگرای سرسخت استقبال کرده‌اند.]
برت استفنز: نمی‌دانم آیا انتخاب افرادی نظیر «مت گیتس» برای دادستانیِکل یا «رابرت‌اف‌کندی‌جونیور» برای وزارت بهداشت و خدمات انسانی یا «تولسی گابارد» به‌عنوان مدیر اطلاعات ملی و «پیت هجست» برای وزیر دفاع، «ترول» بزرگ ترامپ است یا خیر؟
ترول به معنای تلاش عامدانه برای برانگیختنِ واکنشی خشمگنانه از سوی مخاطب است و بدترین پاسخ به ترول‌های ترامپ این است که همان‌طور که او می‌خواهد واکنش نشان دهیم؛ با جرواجرکردنِ لباس‌هایمان، دشنام‌‌دادن و کارهایی از این دست. پس واکنش من نسبت به این افراد و انتخاب‌های گل‌درشتِ رئیس‌جمهور منتخب این است: عالی! انتخاب‌های درخشان! جناب رئیس‌جمهور منتخب، لطفاً گزارش کمیتۀ اخلاقِ کنگره در مورد گیتس را فاش کنید و بیایید کلیپ‌های گابارد را که با بشار اسد، دیکتاتور نسل‌کش سوریه منتشر شده، با هم ببینیم.
[م. ترول در گفتمان مجازی یعنی اوباش و به افرادی گفته می‌شود که با رفتار مخرب در فضای وب در پی جلب‌‌نظر کاربران، ایجاد تشنج و بیان مطالب تحریک‌کننده و توهین‌آمیز هستند.]
جیل کالینز: بله، احتمال زیادی وجود دارد که گزارش کمیتۀ اخلاقِ مجلس به بیرون درز کند یا برخی شاهدان، داوطلبانه اطلاعاتی در مورد رفتار شنیع گیتس ارائه کنند.
[م. پیت هجست، مجری شبکۀ فاکس‌نیوز که به‌عنوان وزیر دفاع معرفی شده و مت گیتس، نمایندۀسابق کنگره که به‌عنوان دادستان کل پیشنهاد شده، با اتهامات اخلاقی روبه‌رو هستند. به گزارش رسانه‌های آمریکایی، هجست ۴۴ ساله در سال ۲۰۱۷، مبلغی قابل‌توجه به زنی پرداخت کرد که او را به آزار جنسی متهم کرده بود. گیتسِ۴۲ ساله نیز هفتۀ گذشته، به‌طور ناگهانی از مجلس نمایندگان استعفا داد. این اقدام چند روز پیش از پایانِ تحقیقاتِ کمیتۀ اخلاق مجلس دربارۀ احتمالِ رابطۀ جنسی او با دختری ۱۷ ساله و اعتیاد او به مواد مخدر صورت گرفت. برخی نمایندگان نیز مدعی شده‌اند که گیتس در صحن مجلس، تصاویر برهنۀ مرتبط با روابط جنسی خود را نشان داده است. گیتس همۀ اتهامات را رد کرده و مقامات فدرال نیز اعلام کردند که پرونده‌ای علیه او تشکیل نخواهند داد. این جنجال‌ها ممکن است تأیید این دو انتصاب در کابینۀ ترامپ را با چالش مواجه کند.]
برت استفنز: البته یک دورۀ سیاسیِ معمولی که گیتس را پس از استعفا از مجلس، غیرقابل تأیید کند، برای همۀ ما پیروزی محسوب می‌شود، اما این ریاست‌جمهوری، عادی نیست و ترامپ از دور زدنِ مجلس سنا با انتصابات عجیب‌اش دم می‌زند. اگر «جان تون» (رهبر اکثریت جمهوری‌خواه سنا) به این بحران دامن بزند، واقعاً ما را در بحرانِ قانون اساسی قرار می‌دهد.
جیل کالینز: من هم در حیرتم. آیا ترامپ، انتصاب گیتس را علم کرد تا ما را از انتخاب‌های مهیبِ دیگرش منحرف کند؟ اصلاً در لیست او فرد قابل‌تحملی وجود دارد؟
برت استفنز : قطعاً وجود دارد. مثلاً «مارکو روبیو» [سیاستمداری با مواضع ضد ایران و چین] گزینۀ معقولِ جمهوری‌خواه به‌عنوان وزیر امور خارجه است. «مایک والتز» به‌عنوان مشاور امنیت ملی خوب است. «داگ بورگوم» در وزارت کشور و «لی زلدین» در آژانس حفاظت از محیط زیست، انتخاب‌های مناسبی هستند و اگر «ویوک راماسوامی» و «ایلان ماسک» بتوانند به‌طور معقولی از وسعت و دامنۀ دولت فدرال بکاهند - کاری بسیار دشوارتر از آن چیزی که احتمالاً هر یک از آن‌ها بتوانند تصور کنند – کابینۀ او می‌تواند ایالات متحده را رقابتی‌تر، کارآمدتر و از نظر مالی توانمندتر کند. همچنین مشتاقانه منتظر تماشای حضور «الیز استفانیک» [گزینۀ انتخابی ترامپ به‌عنوان سفیر آمریکا در سازمان ملل] و مقابله با سازمان یهودی‌ستیز و افراد بی‌مصرفی هستم که عموماً در قالب سازمان ملل متحد شناخته می‌شوند. این‌ها گزینه‌های بدی نیستند و بقیه در روایت من، از بد به بدتر می‌روند. چه کسی شما را بیشتر نگران می‌کند؟
جیل کالینز: از بحث‌کردن با شما در مورد الیز استفانیک و سازمان ملل خودداری می‌کنم. به نظر می‌رسد سال‌ها وقت داریم تا دراین‌باره گفت‌و‌گو کنیم. ترسناک‌ترین انتخاب از دیدِ من، پیت هجست است. او اولین وزیر دفاعی خواهد شد که تجربۀ کاری اصلی‌اش، اجرای فاکس نیوز بوده است. بله، هجست کهنه‌سرباز است، اما در مورد شغلی صحبت می‌کنیم که چند میلیون نفر را مدیریت می‌کند؛ افرادی که دست بر ماشۀ سلاح‌های قاتل دارند و با مردی مواجهیم که معتقد است زنان نباید واجدِ شرایطِ مشاغل رزمی باشند؛ کسی که لاف می‌زند سال‌ها است دستش را نشُسته و رنگ آرامش ندیده. می‌توانم به این توضیحات ادامه بدهم.
برت استفنز : مطمئنم که نشستن دست، شوخی بود. منظورم این است که نباید به خودمان اجازه بدهیم ترول شویم. او حتی وقتی دستانش تمیز است، به اندازۀ کافی نگران‌کننده است.
جیل کالینز : از نظر استعاری، حق با من است.
برت استفنز: با انتخاب نامتعارف او به‌عنوان وزیر دفاع مخالف نیستم. پنتاگون بوروکراسیِ پنهانی دارد که در تلاش برای همگام‌شدن با روند تغییرات تکنولوژیکی، گذراندن ممیزی یا حتی تحققِ اهدافِ استخدام سالیانه است. ترامپ می‌توانست از فردی اخلالگر استفاده کند و اگر فردی مانند «الکس کارپ» (مدیر اجرایی توانمند پالانتیر تکنالوجیز) را انتخاب می‌کرد، تحت تأثیر قرار می‌گرفتم. اما هجست، شخصیتی تلویزیونی دارد و تا آن‌جایی که می‌دانم چیزی نساخته و اجرا نکرده است. دیدگاه او در مورد حضور زنان در جنگ، نفرت‌آور است. او باید با «تامی داکورث»، سناتور ایلینوی معاشرت کند، اگر می‌خواهد بداند که جنگجوی واقعی چگونه به نظر می‌رسد. دموکرات‌ها خسته و دلسرد شده‌اند. جیل و جو بایدن در حال خروج از کاخ سفید هستند. با پشت‌سرگذاشتنِ انتخابات ریاست‌جمهوری، عملکرد بایدن را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
جیل کالینز : از این موضوع خیلی ناراحتم، برت. در آینده، مردم ممکن است به دستاوردهای دولت او از گسترش مراقبت‌های بهداشتی تا مبارزه با گرمایش جهانی نگاه کنند و نمرۀ بالایی به او بدهند؛ اما در این برهۀ خاص و دردناک، راستش نمی‌توانم او را ببخشم که این همه مدت در دفترش جا خوش کرد و کاری کرد که یافتنِ جانشین در انتخابات مقدماتیِ دموکرات‌ها غیرممکن شود. نظر شما چیست؟
برت استفنز: من در رتبه‌بندیِ رؤسای‌جمهور ایالات متحده او را در کنار «فرانکلین پیرس» یا «جان تایلر» قرار می‌دهم. از دید من اهمیت چندانی ندارد.
[م. فرانکلین پیرس، چهاردهمین رئیس‌جمهور آمریکا از حزب دموکرات در خلال سال‌های ۱۸۵۳ تا ۱۸۵۷ بود. وقتی به ریاست.جمهوری رسید، آرامش در آمریکا حکم‌فرما بود و به نظر می‌رسید مصالحۀ سال۱۸۵۰، خطر بحرانِ جدایی‌طلبی را برطرف ساخته است. پیرس با عمل به توصیه‌های مشاورانِ جنوبی‌اش، سعی داشت مانع بروز بحران دیگری شود، اما سیاست‌های او نه‌تنها کمکی به برقراری آرامش نکرد، بلکه سبب برهم‌خوردنِ ثبات کشور شد.]
[م. جان تایلر، دهمین رئیس‌جمهور ایالات متحده از ۱۸۴۱ تا ۱۸۴۵، ملقب به رئیس‌جمهورِ بدون حزب است و ظاهراً یکی از ناکارآمدترین رؤسای جمهور آمریکا بوده.]
جیل کالینز: خب، اگر می‌خواهید او را تحقیر کنید، نام‌بردن از فرانکلین پیرس و جان تایلر تأثیرگذار است. ادامه بدهید.
برت استفنز : بایدن با غرور کذایی‌اش، بزرگ‌ترین دستاورد خود یعنی شکستِ دونالد ترامپ را نابود کرد. با تردیدِ بیجا نتوانست به چشم‌گیرترین هدف دورۀ خود یعنی شکست روسیه در میدان نبرد با اوکراین، جامۀ عمل بپوشاند. با بی‌توجهی به مطالبات اکثریت، اجازه داد بحران مهاجرتِ قابل پیشگیری، پابه‌پای رشد افسارگسیختۀ تورم پیش برود؛ تورمی که نتیجۀ هزینه‌های حساب‌نشده و بی‌پروای او بود. با بی‌احتیاطی، وزارت دادگستری را موظف کرد تا سَلَف خود را چنان پیگرد کند که شهرت سیاسی‌اش احیا شود. با خودفریبی و بی‌صداقتی همراه با سکوت و انفعالِ نزدیکانش، کوشید تا زوال ذهنی‌اش را بپوشاند و با قصور سیاسی، کامالا هریس را به‌عنوانِ نامزد دموکرات‌ها انتخاب کرد. بایدن می‌توانست زودتر کنار بکشد و عرصه را به افراد شایسته‌تری واگذار کند. او باید روند بازتری فراهم می‌کرد که نامزد بهتری روی کار بیاید. شرط می‌بندم پیش خودت فکر می‌کنی که خیلی خشن هستم.
جیل کالینز : خب... اوممم... راستش... بله.
برت استفنز : اما نگران نباش. پس از چهار سالِ دیگرِ ترامپ، همۀ ما نگاه به گذشته داریم و بایدن را آبراهام لینکلنِ دوم می‌بینیم. سؤال این است که آیا دموکرات‌ها از این انتخابات درس گرفته‌اند تا بتوانند چهار سالِ دیگر پیروز شوند؟
جیل کالینز : اگر درس این باشد که به کهولت رؤسای جمهور اشاره کنیم، مطمئناً فرصت جدیدی در راه است.
برت استفنز: زدی به هدف! هرچند مشکلِ این بشر، کهولتِ سن نیست. او شیطان را درس می‌دهد.
جیل کالینز : دو سال آینده را صرف مبارزه با ترامپ خواهیم کرد و به فرمانداران و قانونگذارانی که بهترین اقدام را برای خنثی‌کردنِ افراط و تفریط‌های او انجام داده‌اند، امتیاز می‌دهیم.
برت استفنز : «ریچی تورس» (عضو دموکرات مجلس نمایندگان آمریکا)، «ست مولتون» (عضو مجلس نمایندگان از ایالت ماساچوست)، «جان فترمن» (سناتور دموکرات از پنسیلوانیا)، «ماری گلونسکمپ پرز» (سیاستمدار آمریکایی و عضو حزب دموکرات) و هر دموکرات دیگری که بتواند درک کند چرا مردمِ عادی و شایسته هنوز به ترامپ رأی می‌دهند.
جیل کالینز : ترسم از این است که مبارزه در سمت کنگره، عمدتاً منفی باشد و شما را از به‌هم‌ریختن اوضاع باز دارد. یکی از مواردی که در دستور کار ترامپ قرار دارد، کاهش مالیات است. فکر می‌کنم شما هم مشوق این طرح هستید.
برت استفنز: کاهش مالیات در کنار افزایش تعرفه‌ها سودمند نیست و چنین طرحی را پیشنهاد نمی‌کنم. اما فکر می‌کنم حذف مالیات بر انعام، بسیار عالی است و برای کارگرانِ خدماتی، موهبت بزرگی محسوب می‌شود؛ هرچند احتمالاً انگیزه‌هایی برای فساد مالیاتی ایجاد می‌کند، زیرا مردم درآمدها را مجدداً به‌عنوان انعام طبقه‌بندی می‌کنند و البته خطر ایجاد شکاف بزرگ‌تری در کسری بودجه وجود دارد.
جیل کالینز : به نظر نمی‌رسد که این روزها کسری بودجه، حزب جمهوری‌خواه را آزار دهد.
برت استفنز : می‌دانم که فکر می‌کنید کاهش مالیات، سیاستی شکست‌خورده است؛ اما چیزی که واقعاً من را نگران می‌کند این است که موفق شوند با موجی از رفاهِ موقت، رأی‌دهندگانِ عادی را نسبت به مخوف‌ترین افراط‌گری‌های ترامپ بی‌تفاوت کنند؛ اقداماتی مانند استفاده از وزارت دادگستری برای تعقیب افرادی که او آن‌ها را دشمن خود می‌داند؛ افرادی مثل ما در رسانه‌های خبری.
جیل کالینز: اقداماتِ افراطیِ مخوف و اخراج‌های دسته‌جمعی که می‌تواند به‌سرعت فراگیر شود. انفجار شکوفایی اگر با بهبود کارایی در بخش تجاری ترکیب نشود، احتمالاً منجر به افزایش قیمت‌ها می‌شود و البته به کسریِ بیشتر می‌انجامد. این وضعیت اگر با اقدامات ضد مهاجرتی همراه شود، برای کشاورزان و سایر مشاغل که کسب‌و‌کارشان به کارگران مهاجر وابسته است، آشفتگی به همراه خواهد داشت.
برت استفنز: بله، ممکن است؛ به‌خصوص اگر نرخ بهره خیلی سریع افت کند و تورم دوباره افزایش یابد. از سوی دیگر، کارنامۀ اقتصادیِ دولت اول ترامپ بسیار بهتر از آن چیزی بود که کارشناسان پیش‌بینی می‌کردند. البته در ترکیه، روسیه و ونزوئلا هم لیبرالیسم تاحدی پا گرفت، چون نتایج اولیۀ اقتصادی در دوران اردوغان، پوتین و چاوز هم خوب بود. ظاهراً به چیزی برای گذراندن شب‌های دراز نیاز داریم. چیزی مدنظرتان نیست؟
جیل کالینز : بله، به نیروی کمکی نیاز داریم. چند هفتۀ گذشته زمان زیادی را صرفِ خیره‌شدن به سقف کرده‌ام (می‌خندد) و ... هنوز حتی به رابرت‌اف‌کندی‌جونیور نپرداخته‌ایم.
برت استفنز: بگذارید ببینم چی پیدا می‌کنم.
جیل کالینز : ظاهراً چیزی پیدا نکردی. بهترین راه، پیوستن به خانواده، دوستان و کارکردن است. هاپوی عزیزم هم همیشه هست. متوجه شدم این روزها مردم در مورد حیواناتِ خانگی‌شان زیاد صحبت می‌کنند و خیلی هم خوب است. به‌جای دونالد‌ترامپ، رئیس‌جمهورِ منتخب که ظاهراً از سگ‌ها متنفر است، می‌توان از این حیواناتِ مهربان حرف زد.
برت استفنز: همین‌طور است. به جای این تنش‌های بی‌حاصل، کاش در ستون‌های روزنامه بنویسیم زمان زیادی را با سگ عزیزم گذراندم. ساعت‌ها در طبیعت راه رفتم و عصرهای سرد پاییزی، کنار آتش گرم شدم. هیچ لذتی بالاتر از این نیست. خوب است بدانیم که هنوز موجودات آرامش‌بخشی در زندگی وجود دارند و به نحو سعادتمندانه‌ای از طوفان‌های سیاسی بی‌خبرند.
انتخاب های مهیب ترامپ/ 6 وعده اصلی/ بلایی که بایدن بر سر دموکرات ها آورد
